ေမၿမိဳ႕သမင္လည္ျပန္ - အတိတ္ေျခရာ (အပိုင္း ၅)

ႀကိဳတင္မေျပာထားဘဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္စုၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုမယ့္ေန႔ ေရာက္ ပါၿပီ။ ဆရာမေဒၚျမေသာင္းတင္က ခင္မာသန္းကို ၀င္ေခၚခဲ့ၿပီး က်မတို႔ကို ကားနဲ႔လာေခၚေပးပါတယ္။ စီတိုး လည္းေရာက္လာေတာ့ က်မနဲ႔ စီတိုးက Dennis တို႔ကို ၀င္ေခၚဖို႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ Dennis တို႔ စံုတြဲကဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္တဲ့။ မပူမေအး တိမ္ကင္းစင္လွတဲ့ သာယာလွပတဲ့ ေဆာင္းေန႔ေလး တေန႔ပါဘဲ။ ဆိုင္ကလည္း အျပင္က Deck Terrace မွာ လူ ၂၀ စာ အဆင္ေျပေအာင္ ထီးလွလွ ကေလးေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ ကိုသန္းလွဆိုသူက သူကမၾကည္တို႔အတန္းက က်မနဲ႔အတန္း မတူေပ မဲ့ ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ လာႏႈတ္ဆက္တာပါတဲ့။ မၾကည္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ဘူးတဲ့ သန္းလွျဖစ္မွာပါဘဲ။ အတန္းမတူလည္း ေက်ာင္းေနဘက္ပါဘဲ။ ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာမိပါတယ္။

မုတ္ဆိတ္ေတြျဖဴေဖြးေနၿပီး ေရွ႕သြားမရွိေတာ့တဲ့ ကုလားႀကီးတေယာက္လည္းပါရဲ႕။ သူကလည္း တတန္း တည္းတက္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးျမင့္တဲ့။ က်မကိုႀကိဳက္ဘူးတဲ့ သြားေခါေခါအပုေလးမ်ိဳးျမင့္မဟုတ္ပါ။ ကိုစီ နဲ႔ စီတိုးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ထြန္းေအာင္လည္း သူ႔တူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာပို႔ေပးပါတယ္။ ထြန္းေအာင္ကိုေတြ႔ရေတာ့ ငိုခ်င္စိတ္ကို မနည္းၿမိဳခ်ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ နဂိုက ေျခတဘက္မရွိတဲ့ ဂ်ိဳင္းေထာက္ ၂ ဘက္နဲ႔ ပိန္ေညွာ္ေလးက အခု ဆံျဖဴ သြားေၾကြ၊ ဂ်ိဳင္းေထာက္ တေခ်ာင္းနဲ႔ အဖိုးႀကီးေလးျဖစ္ေနၿပီ။ အိမ္ေထာင္၊ သားသမီးမရွိဘဲ တကိုယ္တည္းေနတဲ့ ထြန္းေအာင္ပါ။ သူက ၉ တန္းတံုးကနင္တို႔ ထမင္းဘူးေတြကို ခိုးစားဘူးတယ္ဟ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေျခေလးေခ်ာင္း မစားတဲ့ သူက ၀က္အူေခ်ာင္းပါတဲ့ ထမင္းဘူး ဖြင့္မိရက္သားျဖစ္လို႔ မစားလိုက္ရဘူးဆိုဘဲ။ အဲဒီတံုး က ေန႔လည္ ထမင္းစားဆင္းရင္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမက အိမ္ျပန္စားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သူခိုးစားခဲ့တာ က်မထမင္းဘူးေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ သူၾကည့္လို႔မရတာကေတာ့ က်မတို႔တဖြဲ႔လံုး (ခင္ႏွင္း၊ ခင္မ၊ ၾကည္လွ၊ ခ်ိဳေအးနဲ႔ မပု) ျဖစ္မွာပါဘဲ။ 

အဲဒီေန႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ၁၅ ေယာက္အလြန္ဆံုးဘဲ စုမိမယ္လို႔ တြက္ထားခဲ့တာ၊ အားလံုး ဆရာမ အပါအ၀င္ ၂၃ ေယာက္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာမ၊ ခင္မာသန္း၊ ခင္ေဆြျမင့္၊ မၿငိမ္း၊ ေဘဘီ၊ Dennis နဲ႔ Dolly၊ ေက်ာ္စိန္နဲ႔ တင္တင္ရီ၊ ကိုသန္းလွ၊ ေမာင္ဦး၊ ထြန္းဦး၊ ေဒးေဒး၊ ေက်ာ္ျမင့္၊ မ်ိဳးျမင့္၊ ဆန္း၀င္း၊ ထြန္းေအာင္၊ ခင္ေမာင္စီ-ကိုစီ၊ စီတိုး၊ သန္းလြင္၊ ေအာင္သန္း၊ ၀င္းေဇာ္၊ ခင္ႏွင္းနဲ႔ က်မေပါ့။ ၄၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ကာလမွာ (impromptu) ႀကိဳတင္စီစဥ္မထားဘဲ အခုလိုသူငယ္ခ်င္း ၂၂ ေယာက္ ျပန္ ဆံုႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ေရစက္မဟုတ္ပါဘူး။ လူစံုေတာ့ က်မက Dennis ကို Grace ဆုေတာင္းေပးဖို႔ Request လုပ္လိုက္ပါတယ္။ Dennis က ေဘာ္လီေဘာျပန္ပုတ္လို႔ မၿငိမ္းကိုထပ္ Request လုပ္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ အၿမဲ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ လူႀကီးဆန္တဲ့ မၿငိမ္းက အခုလို လူစံုတက္စံု ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ေပးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္အရွင္ျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကိုခ်ီးမြန္းရင္း ဆုေတာင္းေပးေတာ့ အားလံုး Amen ၾကပါတယ္။ မၿငိမ္းဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ၀င္းေဇာ္က မူဆလင္ ဗလီဆရာတမွ် ဘာသာေရးကိုင္းရိႈင္းလွတဲ့ မ်ိဳးျမင့္ကိုလည္း ဆုေတာင္းဖို႔ အလွည့္ေပးပါတယ္။ မ်ိဳးျမင့္ကလည္း အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြန္းၿပီး ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဘာသာေပါင္းစံုဆုေတာင္းပြဲေလး လုပ္ျဖစ္တဲ့သေဘာပါဘဲ။ ဒါဟာက်မတို႔တေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက လူမ်ိဳးဘာသာ၊ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ မေရြး အတူတကြ လက္တြဲ ေနခဲ့ၾကတဲ့ နမူနာေလးတခုပါဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ကုလားရယ္၊ တရုပ္ရယ္၊ ဗမာရယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြရယ္ဆိုၿပီး ခြဲျခားဆက္ဆံ လိုစိတ္ တစိုးတစိေလးမွ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေဒၚျမေသာင္းတင္က အခုလို ျပန္လည္ဆံုစည္းရတာ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း အမွတ္တရ ၾသ၀ါဒေခၽြပါတယ္။ ကဲ ကဲ စားၾကေတာ့ စားလို႔ရၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်မလည္းေျပာပါ ရေစ ေျပာခြင့္ေပး ပါဆိုၿပီး အတင္း၀င္လု ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ေျပာမယ့္လို႔သာ အသံေကာင္းဟစ္လိုက္တာ။ တကယ္ေျပာရ မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ Emotional ျဖစ္ၿပီး ေျပာမထြက္ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ က်မ အထက (၁) ကထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အႏွစ္ ၄၀ အတြင္း ခင္ႏွင္းနဲ႔ ျပန္ဆုံတိုင္း ေမၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ျပန္ေတြ႔ခ်င္ လိုက္တာဟယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကို ဒီေန႔ အေကာင္ အထည္ေဖၚႏိုင္ခဲ့လို႔ ၀မ္းသာတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာမလည္း မ်က္ရည္က်တာ အမွတ္မထင္ေတြ႔ လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တေခါက္ေမၿမိဳ႕ကို ျပန္လာျဖစ္ပါအံုးမလား၊ ဒီေန႔ေတြ႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာရွိပါအံုးေတာ့မလားစတဲ့ မေရရာတဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ေမးခြန္းေတြကို ခဏအသာေဘးဖယ္ၿပီး တဒဂၤပစၥဳပၸန္ကိုဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရႈ လိုက္ပါတယ္။ ၀င္းေဇာ္က သူ႔အလွည့္ မိန္႔ခြန္းေခၽြတာ ေနရာကအလွမ္းေ၀းေနေတာ့ သဲ့သဲ့ဘဲ ၾကားလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလွပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းက သိၿပီးသားေတြဆိုေတာ့ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ 

က်မေဘးမွာထိုင္တဲ့ ထြန္းေအာင္က သြားေတြမရွိေတာ့သူစားႏိုင္မယ့္ ဟင္းအမယ္ကိုေရြးၿပီး ထည့္ေပး မိပါတယ္။ ထြန္းေအာင္ကသူ႔ကို မေမ့ဘဲ အခုလို ဖိတ္ေကၽြးတဲ့ အတြက္၊ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေျပာေတာ့ က်မကလည္း နင့္ကိုေမ့ပါ့မလားဟဲ့။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တာ နင္တေယာက္ဘဲ ရွိခဲ့တာေလ။ ေနာက္ၿပီး ၉ တန္းမွာ ဆရာမစာသင္ေနတံုး အတန္းထဲမွာ ကေလးတေယာက္ေခ်ာင္းဆိုး သံၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ရွာၾကည့္ေတာ့ ထြန္းေအာင္ေခၚလာတဲ့ ကေလးျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ထြန္းေအာင္က သူ႔တူလား၊ တူမလားမမွတ္မိ၊ ကေလးေလး တေယာက္ကို အိမ္မွာ ထိန္းမယ့္သူမရွိ လို႔ ေက်ာင္းကိုေခၚလာရတာတဲ့။ အဲဒီေန႔က ဆရာမေဒၚတင္မာလို႔ထင္ပါတယ္။ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ဆူလည္းမဆူရက္တဲ့အျဖစ္ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပမိပါတယ္။ အဲ့ဒီအျဖစ္ကို ဒီေန႔ထိ မေမ့ႏိုင္တဲ့ က်မကို ထြန္းေအာင္က အ့့ံအားသင့္ သြားပံုရပါတယ္။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လူေတြ၊ ဒုကၡိတေတြျမင္ တိုင္း ထြန္းေအာင္တေယာက္ ဘာမ်ားျဖစ္ ေနၿပီလဲလို႔ ေတြးေနမိတဲ့က်မဟာ ထြန္းေအာင္ကို တကယ္ေတြ႔ လိုက္ရတဲ့ ပီတိက ေျပာမျပ တတ္ေအာင္ပါဘဲ။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စန္း၀င္းနဲ႔ ေပါင္းၿပီး သူသံုးဖို႔ ေငြလည္း အထိုက္ အေလ်ာက္ ေပးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

ထမင္းစားပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြေဖၚ စလို႔ေနာက္လို႔မေမာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ၀င္းေဇာ္ႀကီးက ေက်ာ္ျမင့္ကို ထံုးစံအတိုင္းအႏိုင္က်င့္ၿပီး မင္းသူ႔ကို ႀကိဳက္ခဲ့တာမဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း ဆိုၿပီး အတင္း၀န္ခံခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ေက်ာ္ျမင့္က က်မကိုအားနာေနပံုရပါတယ္။ သူအႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျမင္းလွည္းေမာင္းရင္း သူ႔သားသမီးအတြက္ ရုန္းကန္ခဲ့ရ တာေတြ ကိုေျပာျပ ပါတယ္။ သူ႔ကေလးေတြကို စာႀကိဳးစားၾကေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း က်မတို႔ငယ္ငယ္က ျမန္မာစာက်က္ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ တိုင္ပင္မထားဘဲ ျမကန္သာကဗ်ာေလးကို ၿပိဳင္တူရြတ္မိလိုက္ၾကပါတယ္။

စံုစမ္းရွာေဖြလို႔မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဆံုးသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း အတန္းထဲ က ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး ေထြးေမာင္ ကို ေမးမိပါတယ္။ ေထြးေမာင္က မုတ္ဆိတ္နဲ႔ ဗလီဆရာ အျဖဴေရာင္ အက်ီၤဖားဖား၀တ္ၿပီး ဘာသာေရးကိုင္းရိႈင္းတဲ့ အဖိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ တာခ်ီလိတ္မွာ အေျခခ်ေနတယ္တဲ့။ ဆီးခ်ိဳႏွိပ္စက္လို႔ ေနမေကာင္းရွာဘူး ဆိုဘဲ။ ေနာက္တေယာက္သတိရေနတာ ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုး၊ စာႀကိဳးစားတဲ့မ်က္ျပဴး၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္းေလး-ဂ်ပုေလးစိန္၀င္း၊ သူက သိပၸံထူးခၽြန္ဆုရသူေပါ့။ သူက အခု ေနျပည္ေတာ္မွာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတဲ့။ အေျမွာက္တပ္မွာ အႀကီးဆံုးလို႔ေျပာၾကပါတယ္။

ေအာင္သန္းကစပ္စပ္စုစုႏိုင္သလို ေဗဒင္လည္းေဟာတတ္တယ္ေလ။ က်မမုဆိုးမ က ေယာက်္ားရ အံုးမလားလို႔ ေမးေတာ့ သူကယူရင္ရမွာေပါ့ဟဲ့တဲ့။ ခင္ေဆြျမင့္က သြားမေမး နဲ႔ ေအာင္သန္းက အာမခံနဲ႔ေဟာၿပီး မရရင္ သူယူမယ္လို႔ေျပာလိမ့္မယ္တဲ့။ ထမင္း၀ိုင္းကိုလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ ၆၀ ေက်ာ္ အၿငိမ္းစားေတြဘဲ ဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနာက္ဆံတင္း စရာလည္း မရွိၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လူစုမကြဲခဲ့ၾကပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေတြ႔ရခဲလွတဲ့ က်မကို ေတြ႔လို႔ ေျပာလို႔ မ၀ေသးတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရတဲ့သူေတြ အားလံုး ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ မပါ၊ ႏိုင္ငံေရးအေသြးအေရာင္မပါ၊ ဘာရာထူးမွမပါ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႔သာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ကအတိုင္း ခင္ခင္ မင္မင္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာခြင့္ရခဲ့တာျဖစ္လို႔ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔လည္း ပီတိျဖစ္ၾက လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ဘဲေျပာရမလားပါဘဲ။ က်မအကိုႀကီးကိုေ၀လင္းေအာင္တို႔ DSA 14 batch က အၿငိမ္းစား အဖိုးႀကီးေတြကလည္း သူငယ္ခ်င္း ၁၅ ေယာက္ေလာက္စုၿပီး ေမၿမိဳ႕အလြမ္းေျပ Golf ရိုက္ခရီးထြက္တာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြေန႔လည္စာစားၿပီး လူစုကြဲသြားေတာ့ အကိုတို႔အဖြဲ႔ကို အဲဒီ Club Terrace ေလညွင္းသာမွာဘဲ ေန႔လည္စာေကၽြးၿပီး ကုသိုလ္ယူလိုက္ ပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ေထာင္ထြက္ေတြလည္းပါရဲ႕။ က်မက အားလံုးကို မမွတ္မိေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ နံမည္ႀကီး က်မကို ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ေအာင္စစ္သည္ဆုရလို႔ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးကေတာ္ ဆီကေန အထက္တန္းေက်ာင္းသူက်မကို စ ေနာက္ၿပီး ေတာင္းခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုတင္၀င္း ေတာင္ပါလိုက္ေသး။ အကိုတို႔အဖြဲ႔ ေန႔လည္စာစားၿပီး စစ္တကၠသိုလ္ ဗိုလ္ေလာင္းကုန္းကို အလြမ္းေျပသြားၾကည္ဖို႔ ထြက္သြား ၾကပါတယ္။

ဇတ္လမ္းကမဆံုးေသးပါဘူး။ က်မတို႔ ေန႔လည္စာစားေနတံုး စီတိုးနဲ႔ ခင္ႏွင္း တို႔ ဖုန္းတလံုး အလုပ္ရႈတ္ေန တာသတိထားမိပါတယ္။ သူတို႔ ခင္မႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီတဲ့။ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ ခင္မက မႏၱေလး ကို ေရာက္ေနတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိေနတယ္ၾကားၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္ လာပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ မႏၱေလးက တနာရီခရီးဘဲေလ။ သူထမင္းစားပြဲကို မမွီေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ နဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။ ခင္မ လာေတာ့ ၾကည္လွနဲ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာေတြ႔တံုး ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြျပၿပီး ၾကြားလိုက္ပါတယ္။ ၾကည္လွကိုလည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး Get together မွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးေဒၚတင္တင္လွ (ေနာက္ကြယ္မွာ ေဒၚတင္တင္ဂြလို႔ေခၚၾကပါတယ္) အေၾကာင္းကို သတိတရေျပာရင္း ၾကည္လွ ပံုကို အားလံုးကို ျပျဖစ္တယ္လို႔ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးက တသံတည္း နဲ႔ ၾကည္လွက ဆရာမႀကီးကိုမမွီဘူးတဲ့။ (စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္၊ သူတို႔ေျပာတာ)။ ခင္မ လာေတာ့ လူပိုစံု သလိုျဖစ္ၿပီး ညစာ Hot Pot စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၉ တန္းစီ အတန္းေဖၚ ခင္မ၊ ခင္ႏွင္း၊ ၀င္းေဇာ္ နဲ႔ ကိုစီ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ 

ခင္မက က်မတို႔နဲ႔ အတူတညအိပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတံုးကအေၾကာင္းေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ စီတိုး ေရာက္လာ လို႔ ခင္မကို မၿငိမ္းနဲ႔ ေဘဘီတို႔ဆီ ေခၚသြားၿပီး Surprise လုပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း ရံုးစာေရးႀကီး ကိုဆန္နီ က ခင္မကို အေဖနံမည္ကအစ မွတ္မိတံုးပါဘဲ။ မၿငိမ္းက ေက်ာင္းမွာစာသြား သင္ေနလို႔ ခင္မနဲ႔ လြဲသြားပါတယ္။ ဆရာမ ေဒၚျမေသာင္းတင္ကိုလည္း ၀င္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဆရာမက က်မတို႔ကို ဘံုေက်ာင္းမွာ မနက္စာေကၽြးပါတယ္။ 

မနက္စာစားၿပီး  ဂ်ိဳင္းေထာက္ ထြန္းေအာင္ကို ၀င္းေဇာ္ေပးခဲ့တဲ့မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ စန္း၀င္းကေရွ႕က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လမ္းျပေပးလို႔ စီတိုးကားနဲ႔ ထြန္းေအာင္ဆီခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထြန္းေအာင္က မေမွ်ာ္လင့္လဲ က်မတို႔ တသုိက္ကိုေတြ႔ေတာ့ အ့့ံအားသင့္သြားပါတယ္။ မေန႔ကေတြ႔ထားၿပီးသား ျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔အိမ္ကိုေတာ့ က်မတို႔လာလည္ၾကမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့ပံုရပါတယ္။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းဆိုသလိုဘဲ ကဲ၊ ဘာခ်က္ထားလဲသူငယ္ခ်င္း၊ ငါတို႔ထမင္းလာစားတာဟဲ့၊ ေကၽြးမွာလားဆိုေတာ့၊ သူက နင္မေန႔က ေပးထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြရွိတယ္ေလ။ ၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္တဲ့။ သြားတေခ်ာင္းမွမရွိေတာ့တဲ့ ထြန္းေအာင္ကို ၀ိုင္းၿပီး စ ေနာက္ခဲ့ၾကသလို ခင္မနဲ႔ ခင္ႏွင္းကလည္း မုန္႔ဘိုးေတြထပ္ေပးခဲ့ ပါေသးတယ္။ 

က်မ မျပန္ခင္တေန႔ ညေနေစာင္းမွာ ကိုစီ၊ ေအာင္သန္း၊ သန္းလြင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ လာႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕ထြက္အမွတ္တရ မက္မန္းသီး၊ Strawberry jam, တို႔ဟူးေျခာက္၊ ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ေခါပုတ္ စတဲ့ စားစရာေတြေပါ့။ အဖြားႀကီးေတြျဖစ္လာတဲ့ က်မတို႔အတြက္ ခင္မာသန္းက ေဆးျမစ္စံု လိမ္းေဆးေတြလည္းေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ခင္ႏွင္းက က်မရဲ႕ ေသတၱာထဲ အားလံုးဆန္႔ေအာင္ စံနစ္တက်ထည့္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာဘယ္ေတာ့မွ ပစၥည္းထုတ္ပိုးေလ့မရွိတဲ့ က်မအေၾကာင္း ခင္ႏွင္းက သိတာၾကာေပါ့။ အဲဒီေန႔ညက စန္း၀င္းက ထမင္းေကၽြးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဆရာမက ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက Feel  မွာ ေကၽြးရင္း သူ႔ရဲ႕ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ တပည့္တေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဆရာမတပည့္က လူငယ္ ကိုယ့္သားအရြယ္ေပမဲ့ ပရဟိတအက်ဳိး သယ္ပိုး ပညာေပးေနတဲ့ ပညာရွင္တေယာက္မို႔ ေလးစားမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မအေနနဲ႔ Feel မွာစားရတာ ထက္ စန္း၀င္းက အိမ္မွာထမင္းလာစားပါလို႔ေခၚတာကိုဘဲ တမ္းတေနမိတာပါ။ စန္း၀င္းတေယာက္ ဘာေတြမ်ားခ်က္ထားမွာပါလိမ့္ေပါ့။ သူမ်ားခ်က္ထားတာကို ခူးေကၽြးဖို႔က ပိုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ျပန္မယ့္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ေအာင္သန္းလာေပးထားတဲ့ေခါပုတ္ကို ရန္ကုန္ေရာက္ေအာင္ မေစာင့္ႏိုင္ ေတာ့လို႔ ေက်ာ္စားလိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာင္ခ်ိဳေခါပုတ္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေကာင္းမွေကာင္း။ အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ေနတဲ့ၾကားက ပုဂံမွာေကာ၊ ေမၿမိဳ႕မွာပါ ညတိုင္း က်မ ပန္းကမၻာထဲက ပန္းမမျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေခါပုတ္ေတြစားထားတဲ့ ခင္ႏွင္းနဲ႔ က်မကို ဆရာမနဲ႔ စန္း၀င္းက Breakfast ေကၽြးဖို႔လာေခၚျပန္ပါတယ္။ မၿငိမ္းကလည္း စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ ဒီတခါဆရာမ ေခၚသြားတဲ့ ဆိုင္က ေမာဓႏု ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္။ က်မက အဲဒီေနရာေရာက္တာနဲ႔ ဒါ ခ်ိဳေအးတို႔ေနခဲ့ တဲ့အိမ္ဘဲ။ ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ႀကီး၊ အမိုးကအျပန္႔ Balcony လိုေဆာက္ထားတာပါ။ က်မတို႔ ၉ တန္းတံုးက ခ်ိဳေအးရဲ႕ အက်ီၤေတြငွား၀တ္ၿပီး ရိႈးထုတ္ အဲဒီအမိုး Balcony မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကတာကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြအခုထိ အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားဆဲပါ။ ခ်ိဳေအးတို႔က ညီအမေတြမ်ား တယ္ေလ။ ခ်ိဳေအးတို႔အိမ္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းေတာ့ တခါတေလ ထမင္းလိုက္စားၾကပါတယ္။ ခ်ိဳေအးအမအႀကီးဆံုး မ Doris က က်မအမႀကီးနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းမွာ တတန္းတည္း။ သူ႔အမအလတ္ ေတြျဖစ္တဲ့ မလတ္နဲ႔ မေထြးက မၾကည္နဲ႔ တတန္းတည္းေပါ့။ မိန္းကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး၊ စားၾကေသာက္ၾက၊ ရိႈး ေတြထုတ္ၾကနဲ႔ လူစုမိခဲ့ၾကတဲ့  ဒီအိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မလြမ္းဘဲေန ႏိုင္ပါေတာ့မလား။

အခုေတာ့ Balcony ကို အမိုးတပ္ထားတာေတြ႔ရၿပီး အိမ္ကလည္း အျဖဴ ေရာင္မဟုတ္ အ၀ါေရာင္ သုတ္ထားပါတယ္။ ေမာဓႏုဆိုင္က အိမ္ထဲမွာ ခင္းက်င္းတာမဟုတ္ဘဲ သစ္ခြပန္းေတြ စံနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့  ၿခံခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာဘဲ ရိုးရာတဲပံုစံ သာယာေအာင္ျပင္ဆင္ထားတာပါ။ က်မက ရွမ္းပဲပုပ္ထမင္းနယ္စားပါတယ္။ ေခါပုပ္ေတြစားထားေတာ့ ကုန္ေအာင္မစားႏိုင္ဘူးေပါ့။ အစား အေသာက္ကအဓိကမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဆိုင္ေနရာက က်မရဲ႕ အာရံုကို လံုး၀ ဖမ္းစားတာ ခံလုိက္ရတာပါဘဲ။ 

ဆရာမကလည္း ေမၿမိဳ႕လက္ေဆာင္ေတြေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီခရီးမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မၿငိမ္းကိုေတြ႔ရတာ က်မစိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ အရင္အတိုင္းေအးေဆးလွပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ အရင္ဆံုးမၿငိမ္းကို သတိရေနခဲ့တာအႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ Candacraig အိမ္ေဂဟာႀကီးအေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ မၿငိမ္းကိုသတိရေတာ့တာပါဘဲ။

စန္း၀င္းက နင့္ကို လွေဖ ရန္ကုန္မွာလာေတြ႔လိမ့္မယ္တဲ့။ ရန္ကုန္ ဘားလမ္းကေရွ႕ေန ဦးလွေဖကို က်မ ေတြ႔ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ ေမၿမိဳ႕နာရီစင္ေနာက္က တိုက္တန္းလ်ားမွာေနခဲ့တဲ့ အတန္းေဖၚ ကုလားေလးလွေဖကို တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ေမၿမိဳ႕မွာဘဲ တစုတေ၀းတည္း ေတြ႔ခ်င္တာပါလို႔ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို ရန္ကုန္မွာ တေယာက္တည္းေတြ႔ေတာ့ ေမၿမိဳ႕မွာလို ဘယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါ့မလဲေနာ္။ လွေဖေနတဲ့အိမ္ကိုမွတ္မိေနတဲ့အေၾကာင္းက က်မတို႔ ေမၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ထဲကိုလာတိုင္း ကားကအဲဒီေရွ႕ကျဖတ္ေမာင္းရေတာ့ တခါတေလ လွေဖက ၀ရန္တာမွာ ခါးေလးကုန္းၿပီး ရပ္ေနတာေတြ႔ဘူးလို႔ ဒါလွေဖေနတဲ့ အိမ္ျဖစ္မွာဘဲလို႔ သတိထားမိတာပါ။

အဲဒီေန႔က စီတိုးကကားေမာင္းၿပီး တံတားဦးေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ စီတိုးနဲ႔ စကားေတြ ေျပာရင္း လမ္းေတြလည္းမွာေပါ့။ တံတားဦးဆိုတာနဲ႔ မဆီမဆိုင္ ေက်ာင္းမွာသင္ခဲ့ရတဲ့ ကြမ္း ကဗ်ာေလးကို ရြတ္လိုက္မိပါတယ္။

တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါ

ငါးျမာကေဆး

ကြမ္းသီးေတာင္ငူနဲ႔

ကိုင္းထံုးျဖဴ

ျပည္ရွား၊ သာ၀ါးလို႔ေထြး

ေမၿမိဳ႕ခရီးစဥ္ၿပီးဆံုးလို႔ က်မ ရန္ကုန္က ခ်ည္တိုင္မွာထံုးစံအတိုင္း လွည့္လည္ရပါေတာ့မည္။ (Back to the Grind Stone)

က်မကို မွတ္မိၿပီး ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ကို အထေျမာက္ေအာင္ အေကာင္အထည္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အတိုင္းမသိတဲ့ ပီတိနဲ႔ က်မ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ႀကံတိုင္းေအာင္လို႔ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ဆိုတဲ့အထဲက အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ အႀကံႀကီးႀကံေနခဲ့တဲ့ ဒီအႀကံေလး ေအာင္တယ္လို႔ဆိုရင္ေကာ မွားႏိုင္ပါ့မလားရွင္။

(မွတ္ခ်က္၊ ျမန္မာျပည္မွာ တေခတ္ဆန္းေနတဲ့ ျပန္လည္ဆံုစည္းပြဲ Reunion ပြဲေတြမွာ အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးေတြ၊ သားသမီးမရွိသူေတြ၊ ရာထူးႀကီးႀကီး မျဖစ္ခဲ့ဘဲေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ရသူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနာဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႀကီးပြားေနတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ေျမးေတြအေၾကာင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ၾကြားၾက၊ အလုပ္အကိုင္ေတြအေၾကာင္း၊ အိမ္ၿခံေျမအေၾကာင္းေျပာၾကဆိုၾကတာ မၾကာခဏၾကားဘူးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဒီ Reunion ေလးမွာ အလိုက္သိစြာနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစုအေၾကာင္း သိခ်င္တဲ့လူကေမးမွ သာ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ကို ျပန္လည္ခံစားခ်င္တာဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ မပတ္သက္ေပဘူးေပါ့။။ က်မျဖစ္ခ်င္တဲ့ Reunion ပြဲကလည္း အားလံုးအခ်ိဳးက် ပိုက္ဆံစု ထည့္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ က်မတတ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကဘဲ အကုန္အက်ခံေစတနာ နဲ႔ ေကၽြးခ်င္ျပဳစုခ်င္တာသက္သက္ပါဘဲေလ။ ခ်မ္းသာလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ေသရင္လည္း ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ ပိုက္ဆံမဟုတ္တဲ့အတြက္ သံုးရမယ့္အခြင့္အေရးရွိတံုး အက်ိဳးရွိတာကိုသံုးပါတယ္။ ေပ်ာ္သလိုေနပါတယ္။ ရခဲလွတဲ့လူ႔ဘ၀တိုတိုေလးမွာ ကပ္ေစးနဲေနလို႔လည္း အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ ကိုယ္ကေပးရတဲ့သူ၊ ေပးႏိုင္တဲ့သူ၊ လွဴႏိုင္တဲ့သူသာျဖစ္ခ်င္လို႔ပါဘဲ။)