The Other Way Round Sweet 16 Birthday! 

ဒီေန႔ ျပာသိုလျပည့္ေန႔မွာ က်မ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ အဂၤါေန႔ ျပာသိုလျပည့္ေန႔ မနက္၊ ေနတက္၊ ေရတက္ခ်ိန္မွာေမြးတာလို႔ အေမက ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလး ၇ ေယာက္ေမြးခဲ့တဲ့ အေမက က်မတေယာက္တည္းကိုဘဲ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုမွာေမြးခဲ့ရတာ လို႔ေျပာဘူးပါတယ္။ က်မက ၄ ေယာက္ေျမာက္ကေလးပါ။ ေမြးဖို႔ အခက္အခဲတခုခုရွိႏိုင္လို႔ ေဆးရုံမွာေမြးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တာလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ မီးေနလိုက္ေစာင့္ၾကတဲ့ အဖြားေတြက က်မ၀မ္းကကၽြတ္ကၽြတ္ျခင္းဘဲ ဟယ္..သမီးေလးဟ။ လံုးလံုးကေလးေတာ့ဆိုၿပီး မိလံုးေလးရယ္လို႔ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ခဲ့ၾကတာတဲ့။ လံုးေမ၊ မိလံုး၊ Lady Lone, ေရႊလံုး၊ လံုးလံုး၊ မလံုး၊ ေဒၚလံုး၊ ႀကီးလံုး၊ အန္တီလံုး၊ အံလံုး၊ မာမီလံုး၊ ဆရာလံုး၊ ေမလံုး၊ တီတီလံုး၊ လံုးတံုး၊ အခု ဖြားဖြားလံုးျဖစ္တဲ့အထိ တြင္ေနဆဲပါဘဲ။

အေဖ့ စစ္မႈထမ္းဘ၀မွာ အိမ္ေတြေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ရတာမၾကာခဏပါဘဲ။ အိမ္ေျပာင္းတိုင္း အေလးဆံုး ေသတၱာကေတာ့ အေဖ့စာအုပ္ေသတၱာေတြပါဘဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၄၀ က ရန္ကုန္ ဦး၀ိစာရလမ္း အိမ္ကေန သု၀ဏၰအိမ္ေျပာင္းေတာ့ ေလးလံလွတဲ့ အေဖ့စာအုပ္ေသတၱာထဲက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ စင္ေပၚမွာ စံနစ္တက်စီရင္း Diary ေလးတအုပ္ ေတြ႔လို႔ ခိုးဖတ္လိုက္တဲ့အခါ က်မေမြးတဲ့ႏွစ္ကေရး ထားတဲ့ မွတ္တမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မေမြးတဲ့ေန႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ဒီကေန႔ ျမင့္ သမီးေလး ေမြး” လ္ို႔ သူ႔ရဲ႕ ပံုႏွိပ္စာလံုးလိုလွတဲ့ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက စိတ္ေကာင္း၀င္ေန တဲ့အခါ အေဖ့ကို ေမာင္ လို႔ေခၚတတ္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့  ေဟ့ အေဖ လို႔ဘဲေခၚပါတယ္။ အေဖက ျမင့္ ေရ ေခၚတာမၾကားဘူးေပမဲ့ စာေရးရင္ေတာ့ ျမင့္ လို႔ေခၚပါတယ္။

 

မိန္းမ ျပာသို၊ ေယာက်္ား၀ါဆို၊ ဆိုတဲ့ အယူရွိတာေၾကာင့္လည္း အေမနဲ႔ အေဖက သားသမီးေတြထဲမွာ မိလံုး တေယာက္ကေတာ့ ထူးျခားထြန္းေပါက္ လိမ့္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ထူးျခားသလား ေတာ့မေမးနဲ႔ စကားနားမေထာင္လို႔၊ အေဆာ့လြန္၊ အလည္လြန္လို႔ အေမကရိုက္ရင္ အေၾကာမာ၊ အနာခံၿပီး ရိုက္ခ်င္သေလာက္ရိုက္ တုတ္က်ိဳးပေစ မငိုဘဲ ေပကပ္ခဲ့တာက်မပါဘဲ။ နယ္မွာအေနမ်ားတဲ့ က်မတို႔ မိသားစုဟာ အေမနဲ႔ အေဖ ရန္ကုန္သြားရင္ အဖြားနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္း မႈကို ခံယူရပါတယ္။ အေမတို႔ မရွိရင္ က်မနဲ႔ ေပသီး ေသာင္းက်န္းလြန္းလို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ဗိုလ္မွဴး ကေတာ္ ခရီးသြားရင္ မိလံုးနဲ႔ ေပသီးကိုေခၚသြားပါ။ က်န္တဲ့ကေလးေတြ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းႏိုင္ပါ တယ္တဲ့။ နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္လာၾကေတာ့ ေပသီးနဲ႔ က်မ ကားဂိုေဒါင္ထဲက ကားကို ၿခံျပင္ေရာက္ ေအာင္ တြန္းထုတ္ၿပီး လမ္းမမွာ ခိုးေမာင္းခဲ့ၾကတဲ့အထိ ကဲခဲ့ၾကတာပါ။

နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္လြန္းတဲ့က်မကို အေမကလက္ေျမွာက္ထားပံုရပါတယ္။ ပန္းကန္ကြဲသံၾကားတာနဲ႔ မိလံုး မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တာပါဘဲ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပါဘဲ။ စာလည္း မက်ိဳးစား ေက်ာင္းက Report card ရလို႔ အဆင့္ေကာင္းရင္ ကားေပၚကဆင္းကတည္းက Report card ကိုေထာင္ၿပီး ကိုင္၊ ခုန္ေပါက္၊ ေျပးဆင္လာတာ၊ အဆင့္က်ေနရင္ တိတ္တိတ္ကေလးနဲ႔ အေဖ့ စာၾကည့္စားပြဲက အေဖ့လက္မွတ္ရာဘာတံဆိပ္တံုးကို Parker မွင္ပုလင္းထဲက မွင္သုတ္ၿပီး ထုထည့္ လိုက္တာ။ အေမ့ပိုက္ဆံအိပ္ထဲက အေၾကြေတြ၊ အေဖ့ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက က်ပ္တန္ေတြ ခိုးၿပီး မုန္႔၀ယ္စားတာလည္း ခဏခဏ။

ေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္မွာ စတုထၳေျမာက္အလယ္လူ့ုျဖစ္တာမို႔ အႀကီး ၄ ေယာက္ဆိုလည္းပါ၊ အငယ္ ၄ ေယာက္ဆိုလည္းပါ၊ အႀကီး ၃ ေယာက္၊ အငယ္ ၃ ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ က်န္ခဲ့တတ္တဲ့ က်မက ဂရုစိုက္ခံခ်င္လြန္မႈနဲ႔ ပိုဆိုးခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဆန္းစစ္မိပါရဲ႕။

က်မဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး အေမက က်မေမြးေန႔ ျပာသိုလျပည့္ေန႔တိုင္း တပ္ထဲက ကေလးေတြကို ဘဲသား သို႔မဟုတ္ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္တိုက္ပါတယ္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မေပးရလို႔ အေမက အမိန္႔ထုတ္ထား လို႔ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေပးရဲၾကပါဘူး။ ဖိတ္တာကလည္း လူႀကီးမပါ၊ ကေလးေတြကိုဘဲေရြးဖိတ္တာေလ။ ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ညေနခင္းအခ်ိန္မွာ မိုးၿဗဲဒယ္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ဆန္ျပဳတ္က ေကၽြးမေလာက္ပါဘဲ။ ဘယ္ေကၽြးလို႔ေလာက္ပါ့မလဲ။ ဒီလို လသာတဲ့ ညမွာ ကေလးဗိုလ္ အကို ကိုေ၀လင္းေအာင္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္နဲ႔ တပ္ထဲက ကေလးေတြေပါင္းၿပီး ကစားနည္းမ်ိဳးစံု ေခၽြးရႊဲေအာင္ကစား ၾက၊ ဗိုက္ဆာရင္ တေၾကာ့ျပန္စားၾကနဲ႔ မိုးၿဗဲဒယ္က ခံႏိုင္ပါ့မလား။ (ကစားနည္းမ်ိဳးစံုထဲက မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့။ စိန္ေျပးတန္း၊ သူခိုး-ပုလိပ္၊ တိုင္ေခါက္တန္း၊ ေရႊစြန္ညိဳ၊ ထုတ္စည္းထိုး၊ ၾကက္ခြပ္တန္း၊ ဖလ္ခုန္တမ္း၊ လြန္ဆြဲနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ခ်ီတက္သလို သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုၾကေပါ့)။ ေရႊစြန္ညိဳ ကစားရင္ မေထြးမလုပ္ခ်င္တဲ့က်မ၊ မိလံုးက ထမင္းမစားဟင္းမစားလို႔အေျပာခံရရင္ ေျမႀကီးေပၚတခါတည္းလွဲခ်ၿပီး တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ငို တာတဲ့။ ေက်ာင္းမွာလည္း မၾကည္က က်မကို သူမ်ားေတြကစရင္ အငိုမခံဘူး။ ငိုရင္ အသံေပ်ာက္ၿပီး တက္တတ္လို႔တဲ့။ ၾကည့္ညီမေလးက တက္တတ္တယ္၊ မစၾကနဲ႔ေနာ္လို႔ ေတာင္းပန္ေနရတာမ်ား တယ္တဲ့။ သူ႔ညီမေလး က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုစရင္သာ အာၿဗဲနဲ႔ ေအာ္ငိုတာ။ သူမ်ားကိုေတာ့ မခံခ်င္ေအာင္ မထိတထိစတတ္တယ္ေလ။

အေမက မၾကည္နဲ႔ က်မကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ့ျဖစ္တဲ့အထိ ေက်ာင္းမသြားခင္ ဆံပင္ၿဖီးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အ၀တ္အစားဆိုလည္း တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ (အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ) အေမနဲ႔ အမႀကီး ခ်ဳပ္ေပးတာေတြဘဲ ၀တ္ခဲ့ရတာပါ။ 

(ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ေကာင္းတံုးက အေဖတို႔ America မွာ PC course တက္စဥ္ ၀ါရွင္တန္ဒီစီက ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးဦး၀င္းနဲ႔ အမွတ္တရ ရိုက္ခဲ့တဲ့ပံု။ ႀကံဳတံုးၾကြားပါရေစ။ အဲဒီ course မွာ Jordan ဘုရင္ Hussein လည္း အေဖတို႔နဲ႔ အတူတူ တသုတ္ထဲ တက္ခဲ့တာပါတဲ့။ ေရွ႕ဆံုးတန္း - စစ္သံမွဴးႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းအံု (ရွမ္း)။ သံအမတ္ႀကီး ဦး၀င္း၊ ဗက စီဗင္ခ်ဴး (ခ်င္းတိုင္းရင္းသား)။ ဒုတန္း -ဗက တင္ေအာင္ကိုး (ပအို၀္)။ ဗကထြန္းတင္ (ကသာသား)။ တတန္း - ဗက ေဇာ္မင္း (ကရင္)။ အေဖ ဗက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ရခိုင္)။ လထ စစ္သံမွဴး ဗက အုန္းေမာင္)

မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ အေဖ အေမရိကား၊ Georgia ျပည္နယ္၊ Fort Banning မွာ PC Course Platoon Commander Course တက္ဖို႔ မသြားခင္ မိသားစုဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ ခလရ ၂၁ တပ္က မေကြးမွာ၊ အေဖက ဒုတပ္ရင္းမွဴး။ အေမက သမီး ၃ ေယာက္ကို သူကိုယ္တိုင္ Design ဆြဲ ခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ဂါ၀န္လွလွေလးေတြဆင္ပါတယ္။ လူစံု တက္စံု ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ မိလံုးတေယာက္ ဒုကၡေပးပါေလေရာတဲ့။ အမ ၂ ေယာက္က ဆြဲႀကိဳးေတြနဲ႔ သူ႔မွာေတာ့မပါရေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး အာေခါင္ခ်စ္ တက္မတတ္ငိုပါေလေရာတဲ့။ အငိုမတိတ္တဲ့ က်မကို မေကြးေဈး ၀င္ၿပီး ဦးဖိုးခ်မ္းေရႊရည္စိမ္ ပုလဲဆြဲႀကိဳးေလး၀ယ္ဆင္လိုက္မွ အငိုတိတ္ေတာ္မူတာတဲ့။

မေကြးၿမိဳ႕ က ၿမိဳ႕မ ဓါတ္ပံုတိုက္မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့လည္း က်မတေယာက္ အၿငိမ္မေနဘူးတဲ့။ အဖြားကလည္း ပု၀ါၿခံဳၿပီး ရိႈးထုတ္၊ အမႀကီးက ၄ တန္းေက်ာင္းသူ၊ အေမကပန္းပန္ေပးထားတာ စတိုင္နဲ႔ အကိုက necktie နဲ႔ ဘိုလို၀တ္ၿပီး Smart ကိုက်လို႔၊ ေအးေဆးတဲ့ မၾကည္က က်မေနာက္ထပ္ အာၿဗဲနဲ႔ ေအာ္မငိုေအာင္ သတိထားၿပီးေခ်ာ့ခဲ့ရတယ္ဆိုဘဲ။ ေပသီးကိုလည္း အေဖက ဘိုေကကိုေၾကာ့ ေနေအာင္ဖီး ေပးထားေပါ့။ က်မလိုဘဲ အေဆာ့သန္တဲ့ ေပသီးကိုၿငိမ္ေအာင္ သူ႔အႀကိဳက္ဆံုး ေလယာဥ္ပ်ံအရုပ္ေလး ေဘးမွာခ်ေပးထား ရတယ္တဲ့။ လသားအရြယ္ ေက်ာ္ေဇာက အေမ့ ေပါင္ေပၚမွာ ခ်စ္စရာေလး၊ အငယ္ဆံုးေမာင္ဂ်ံဳဂ်စ္က မေမြးေသးဘူးေလ။ အေဖႏိုင္ငံျခားမွာ အလြမ္းေျပၾကည့္ဖို႔ မိသားတစုလံုး လွလွပပ၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ေအာင္ ႏို႔စို႔ လသားအရြယ္ကေလး တဖက္နဲ႔ အေမ့ခမ်ာ အဲဒီေန႔က အေတာ့္ကို ပင္ပန္းရွာမွာပါလားလို႔ ျပန္ေတြးမိရင္း သနားမိသလို ေလးစားမိပါတယ္။  

ကေလးေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ မၾကည္နဲ႔ က်မက အဖြားနဲ႔ အိပ္ရပါတယ္။ က်မက အဖြားအက်ၤီက ေရႊၾကယ္သီးေျပာင္ေခ်ာအလံုးေလးေတြကို အေမ့ႏို႔စို႔သလို စို႔ၿပီးအိပ္ရင္း ကိုက္ထားတဲ့ သြားရာေတြနဲ႔ျပည့္လို႔တဲ့။ ပန္းတိမ္မွာျပန္ျပင္ရတာမၾကာခဏပါဘဲတဲ့။ မွတ္မိသေလာက္ အဲ့ဒီေရႊၾကယ္သီးတစံုကို မၾကည္မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အဖြားကလက္ဖြဲ႔တယ္ေလ။ က်မက သမီး ၃ ေယာက္မွာအငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ဆင္တူခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ဂါ၀န္ေတြကို အဆင့္ဆင့္ မုန္းေအာင္၀တ္ရပါတယ္။ အမေတြဆီက က်လာတဲ့ မ၀တ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ဂါ၀န္ေတြ၊ စကတ္ေတြကို အလကားေနရင္း သြားနဲ႔ ကိုက္ပစ္ေနတာတဲ့။

တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔မရခင္မွာဘဲ က်မအိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ၂ ဘက္မိဘသေဘာတူသူ၊ ငယ္ကတည္းက က်မကဲလြန္းလို႔ က်မကိုၾကည့္လို႔မရတဲ့လူနဲ႔မွ ဖူးစာဆံုပါတယ္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ က်မအိမ္ေထာင္က် သြားတဲ့အတြက္ က်မကို စိတ္မခ်လို႔ လိုက္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ အိမ္ေရွ႕မွာလူပ်ိဳလာလွည့္ၾကတဲ့ အႏၱရာယ္ေတြက ကင္းသြားလို႔ ေပသီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေမာင္ ၃ ေယာက္ စန္ဒလီ မေစာင့္ရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထ ကခဲ့ၾကတာမွတ္မိပါေသးတယ္။

ဒီေန႔ ၆၁ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကြယ္လြန္သူအဖြားေဒၚျဖဴတုတ္၊ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးမိခင္ အပုေလး ေခၚ ေဒၚစိုးျမင့္နဲ႔ ဖခင္ အေဖ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ အတြက္ ေျမး လံုးေမႀကီး၊ သမီးေလးမလံုးရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္ လံုး ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္အစုရဲ႕ အဖို႔ဘာဂ အစုစုကို အမွ်ေ၀ရင္း ေရာက္ရာဘံုဘ၀က သာဓုေခၚဆိုႏိုင္ ၾကပါေစလို႔ေမတၱာပို႔ရင္း ရိုေသစြာရွိခိုးဦးခိုက္လိုက္ရပါေၾကာင္း…

(အားလပ္တဲ့အခါ၊ တိုက္ဆိုင္မႈရွိတဲ့အခါ ဆက္ေရးပါဦးမည္။ အေမနဲ႔ အေဖအေၾကာင္း၊ က်မခ်စ္တဲ့ အဖြား၊ ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းေရးရရင္ေတာ့ ၀တၱဳရွည္ လံုးခ်င္း ၃ အုပ္စာေလာက္ေတာ့ အသာေလးထြက္မွာေသခ်ာပါတယ္။)