In loving memory of my beloved Father

အေဖ့တမ္းခ်င္း

က်မတင္လိုက္တဲ့ Post ကိုဖတ္ၿပီး ဆက္ေရးဖို႔အားေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေရးျပတယ္ဆိုကတည္းက ဖတ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အတိုင္းမသိတဲ့ ပီတိနဲ႔ ဆက္ေရးပါ့မယ္။ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ Post ကိုဖတ္ၿပီး ညည္းကလည္း မဆလ ေခတ္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာကိုမ်ား ၾကြားေနရေသးတယ္တဲ့။ မဆလေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ေတာ့ မဆလေခတ္ အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္တာဆန္းသလားဟဲ့၊ အစိုးရအလုပ္မလုပ္လို႔ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုေတာ့၊ သူက ဟားၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းေပါ့တဲ့။ သူကခင္လို႔ စတာပါ။ က်မေရးတာေတြက က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳေတြထဲက မွတ္မိသေလာက္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ Real life ဘဝမွတ္တမ္း Memoir အျဖစ္နဲ႔ ေရးေနတာျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေက်းဇူးနဲ႔ အစိုးရအရာထမ္းျဖစ္ခဲ့ရတာနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ အေဖ့အေၾကာင္းကို ပိုၿပီးေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းကေန ေခ်ာ္ေတာေငါ့ၿပီး အေဖ့အေၾကာင္းေရးရပါေတာ့မယ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ က်မ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က စစ္တပ္ထဲမွာ ျဖစ္ေလေတာ့ တခ်ိဳ႕ စစ္တပ္ကိုအျမင္မၾကည္လင္သူေတြ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ က်မ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကာလဟာ စစ္တပ္ကို လူထုကခ်စ္ခဲ့တဲ့ ပ်ိဳတိုင္း ႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။  လူထုက စစ္တပ္ကို ေအာ့ႏွလံုးနာတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ပါဘူး။ 

က်မရဲ႕ အေဖ ဟာလည္း NLD နာယကႀကီး ဘဘဦးတင္ဦးက သူ႔ရဲ႕ ဆရာအရင္းပါလို႔ အခုထိ တသသ ေလးစားေနရဆဲျဖစ္တဲ့ စစ္သားႀကီး တေယာက္ပါ။ အေဖဆံုးေတာ့ ဘဘက အေမ့ကို သတင္းေမးရင္း ထိုင္ကန္ေတာ့ ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ သမၼတအခိုက္အတန္႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္အပါအဝင္ ဘဘဦးတင္ဦးနဲ႔ Contemporary စစ္တပ္က အရာရွိႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေဖ့ကို ဆရာရယ္လို႔ ေလးေလးစားစား အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ (စကားခ်ပ္ - ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေရးတဲ့ သားေမာင္စစ္သည္သို႔ စာအုပ္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေရးထားပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္စစ္တကၠသိုလ္ တတိယပတ္ဗိုလ္သင္တန္းရဲ႕ တပ္ခြဲမွဴး သင္တန္းဆရာျဖစ္ခဲ့တဲ့အေဖဟာ တျခားျမန္မာသင္တန္းဆရာေတြလို ဂ်ပန္အတုခိုး ပါးမရိုက္ခဲ့ဘဲ ေအးေဆးတည္ၾကည္သိမ္ေမြ႔တဲ့ ဆရာရယ္လို႔မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ႕ သားႀကီး ကိုေက်ာ္သူ-လက္ရွိ PSC ဥကၠ႒ ဟာ အေဖ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လက္ထက္မွာ ေက်ာင္းဆင္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။) 

တပ္မေတာ္ကို သံေယာဇဥ္ ရွိခဲ့တဲ့အေဖဟာ သူကြယ္လြန္ေတာ့ ခႏၵာကိုယ္ကို မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုကိုလွဴပါတယ္။ စစ္ေဆးရံုက သိပ္လက္ခံခ်င္ပံုမရေပမယ့္ မ်က္ႏွာနာစရာေတြရွိတာေၾကာင့္ လက္ခံခဲ့တာလို႔ ဝမ္းနည္းစြာၾကားခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္စတင္ဖြဲ႔စည္းကတည္းက စစ္မႈတမ္းလာတဲ့အေဖဟာ ေသတဲ့အထိ ေျမတကြက္မပိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူအႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ေနခဲ့တဲ့ သုဝဏၰက အိမ္ကလည္း သားသမီး ၇ ေယာက္နဲ႔ အေဖ့ကို ပင္စင္ယူတဲ့ အခါေနစရာမရွိျဖစ္ေတာ့မွာဘဲဆိုၿပီး အဲဒီတုန္းက ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီး ဦးထင္ေက်ာ္က သုဝဏၰကြင္းျပင္ထဲမွာ အကြက္ရိုက္ၿမိဳ႕သစ္ေဖၚေတာ့ ေခါင္းပြတန္ဖိုးနည္းလံုးခ်င္းအိမ္ယာ နမူနာတလံုးေဆာက္ေပးပါတယ္။ အစိုးရႏႈန္းနဲ႔ အဲဒီအိမ္က က်ပ္ေငြ ၃ ေသာင္းက် ပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးက ဆရာ ၃ ေသာင္းေတာ့ ေပးႏိုင္လိမ့္ မယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ အေဖ့မွာ ၃ ေသာင္းမေျပာနဲ႔ ၃ ေထာင္ေတာင္ ေငြပိုမရွိပါဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အသက္အာမခံေငြ တေသာင္းခြဲေလာက္ထုတ္လို႔ရေတာ့ အိမ္ဖိုး တဝက္ေတာ့ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဝက္ကို အရစ္က်ဆပ္ခဲ့ရတာပါ။ 

၁၉၇၃-၇၄ ခုမွာ အိမ္ကအဆင္သင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖက ဦးဝိစာရလမ္းက စစ္တပ္ကေပးတဲ့အိမ္နံပါတ္ ၈၀ မွာ ေနေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ထိန္းတပ္က တပ္မွဴး အန္ကယ္ေမာင္ပါက ပင္စင္ယူၿပီးေနစရာမရွိေသးတာနဲ႔ အေဖက ေဆာက္လုပ္ၿပီး အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ သုဝဏၰအိမ္ကို အရင္ယူလိုက္ပါလို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးက ေနာက္ထပ္ကြက္သစ္ရိုက္တဲ့ေနရာမွာ ပံုစံတူ အစားတလံုး ေဆာက္ေပးပါတယ္။ လမ္းနံမည္က ေသာ္ကၿမိဳင္လမ္းတဲ့။ ေသာ္ကၿမိဳင္ေပမယ့္ ေသာ္မွာ ေရွ႕ထိုးျပဳတ္ရင္ ေသာကၿမိဳင္ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ အမ်ားသေဘာတူ ကၽြန္းေရႊၿမိဳင္လမ္းရယ္လို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတြ႔ေနရတဲ့ သုဝဏၰက အဲဒီတုန္းက မိုးတြင္းဆို ေရေတြျပည့္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြပါ။ ေႏြရာသီဆိုလြင္တီးေခါင္လို ကြင္းျပင္ဘဲရွိခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ အားကစားရံုေတြလည္းမရွိေသးပါဘူး၊ ေဝဇယႏၱာလမ္းမကေန သုဝဏၰဘက္လာတဲ့လမ္းေပၚက မီးရထားလမ္းျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ဝက္ဆီဖတ္နဲ႔ အီၾကာေကြးေက်ာ္တဲ့ တဲေတြရွိပါတယ္။  ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ က်မသားႀကီး ၃ လသားအရြယ္မွာ အေမတို႔နဲ႔အတူ သုဝဏၰကိုေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သုဝဏၰမွာၿမိဳ႕သစ္အကြက္ခ်ေပးတဲ့ အေဖတို႔ရပ္ကြက္ကို လူႀကီးမြဲရပ္ကြက္လို႔ ေခၚၾကသလို သုဝဏၰဝင္ဒါမီယာလို႔လည္းေခၚပါတယ္။ ပင္စင္စားလူႀကီးေတြေပမယ့္ မခ်မ္းသာၾကလို႔ပါ။  အေဖကေတာ့ သူကလူခ်မ္းသာတဲ့။ သားသမီးေတြ ၇ ေယာက္ေတာင္ေမြးထားေတာ့ လူခ်မ္းသာတာေပါ့တဲ့။

အေဖက စစ္ဘက္ကအၿငိမ္းစားယူၿပီး မဆလတပါတီစံနစ္ရဲ႕ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔ေကာင္စီအဆင့္ဆင့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ မင္းျပားၿမိဳ႕နယ္မဲဆႏၵနယ္ေျမ ၁ လား ၂ လား မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္အေရြးခံရပါတယ္။ တပါတီစံနစ္ဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ရွိလားမရွိလား စိတ္မဝင္စားလို႔ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ 

ပါတီမြန္းမံသင္တန္းေတြေပးခဲ့ဘူးတဲ့ စာေရးဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ေျပာခဲ့ဘူးတာေလးကို ႀကံဳတုန္းေဖါက္သည္ခ်ပါရေစ။ ပိုစတာႀကီးေတြ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ တပါတီစံနစ္ ဝါဒျဖန္႔တဲ့ေခတ္ေပါ့။ နယ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔ေကာင္စီအဆင့္ဆင့္ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကို ညဘက္မွာ ျပည္ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြကို ခိုးၿပီးဖ်က္ခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဒီေတာ့ သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သူ႔ေကာင္စီအဆင့္ဆင့္ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။  အဲဒီသူ႔လႊတ္ေတာ္ကေန ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ေရြးတာလဲမသိေပမဲ့ အေဖက ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္း ၃ ရပ္ထဲက ျပည္သူ႔တရားသူႀကီးအဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္လာပါတယ္။ အေဖက ဦးေနဝင္းေျပာင္းပစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူေကာင္းလူေတာ္ဆိုတဲ့ စကားအရ လူေကာင္းအျဖစ္ သမာသမတ္က်တယ္၊ ရိုသားေျဖာင့္မတ္တယ္လို႔အသိအမွတ္ျပဳတာျဖစ္ပံုရပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ ရာထူးတူတယ္ဆိုေတာ့ အရပ္ဘက္ေျပာင္းခဲ့တဲ့ အေဖ့လံုၿခံဳေရးအတြက္ အိမ္မွာ ရဲကင္းထားေပးပါတယ္။ သုဝဏၰကြင္းျပင္မွာ အဂၤေတေခါင္းပြအတံုးေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ တန္ဘိုးနည္းတိုက္ကေလးမွာ ရဲကင္းရံုကေလးထီးထီးနဲ႔ ရီစရာကေလးပါ။ အေဖ့အတြက္ အေဆာင္အေယာင္ေတြလည္း အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက ပကာသနမႀကိဳက္ေတာ့ အိမ္ရႈတ္တယ္ဆိုၿပီး Settie တစံုကလြဲၿပီးဘာမွ လက္မခံပါဘူး။ အေဖစီးဖို႔ Mazda 929 အနက္ေရာင္တစီးေပးပါတယ္။ သုဝဏၰအိမ္ရဲ႕ ဂိုေဒါင္ကက်ဥ္းေတာ့ ကားကို အိမ္ျပင္မွာရပ္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းကလူႀကီးေတြအတြက္ ရပိုင္ခြင့္ေတြျဖစ္တဲ့ ၂ ထပ္တိုက္ ကားဂိုေဒါင္-ေအာက္မွာကားထား၊ အေပၚမွာ Driver တို႔၊ အိမ္ေဖၚတို႔ထားဖို႔ ေဆာက္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ အေဖ့တပည့္ေတြက အႀကံေပးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က VIP အိမ္တိုင္းမွာေဆာက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အေဖကေတာ့ ဟ..ငါက ဒီ ၄ ႏွစ္ၿပီးရင္ နားမွာေလ။ အလကား ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေငြေတြျဖဳန္းမေနနဲ႔။ အိမ္ေရွ႕လမ္းဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ယာယီသြပ္ဂိုေဒါင္တလံုးေဆာက္ခိုင္းၿပီး 929 ကားထားပါတယ္။ ၂ ထပ္တိုက္ကားဂိုေဒါင္အစား သုဝဏၰအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဝါးထရံကာ၊ အုဋ္ဖိနပ္နဲ႔ ၂ ခန္းတြဲ တဲကိုေဆာက္ခိုင္းပါတယ္။ အိမ္ေဖၚ၊ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ရဲသားေတြေနဖို႔တဲ့။ အိမ္ေဖၚနဲ႔ ရဲေတြဘဲေနၿပီး ဒရိုင္ဘာက မေနပါဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီတဲအိမ္ေလးဟာ အားလံုနီးပါးၿပိဳက်ေနပါၿပီ။ အုဋ္ဖိနပ္ဘဲက်န္ပါေတာ့တယ္။

အေဖျပည္သူ႔တရားသူႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ေလးႏွစ္သက္တမ္းအတြင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ရတဲ့ အမႈေတြထဲမွာ ဘိန္းဘုရင္ေလာစစ္ဟန္ကို ေသဒဏ္ေပးခဲ့ရတာလည္းပါသလို၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဇာ္ဝမ္းကို ဘိန္းျဖဳမႈနဲ႔ ေထာင္ခ်ခဲ့ရတာလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေလးႏွစ္သက္တမ္းျပည့္ခါနီးမွာ အေဖ့ကို အိမ္ေတာ္ကဆင့္ေခၚျခင္းခံရပါတယ္။ အိမ္ေတာ္ဆိုတာ ဦးေနဝင္းအိမ္ေတာ္ေပါ့။ အေဖက ဘာမွျပန္မေျပာလို႔ တိတိက်က်မသိခဲ့ရေပမယ့္ နီးစပ္သူေတြျပန္ေျပာလို႔ မဆိုသေလာက္သိခဲ့ရတာပါ။ အေဖဟာ တသက္လံုး ေငြမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာတာကိုဘဲ ဦးစားေပးခဲ့တာျဖစ္ၿပီးဘာလုပ္လုပ္ သမာသမတ္က်က်လုပ္သူရယ္လို႔ အမ်ားကေလးစားသူျဖစ္ပါတယ္။ 

No one is above the law. တရားဥပေဒရဲ႕ အထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး ဆိုတဲ့အတိုင္း အေဖ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမဲ့. There is definitely someone above the law ျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ အေဖမွားတာေပါ့တဲ့။ ဦးေနဝင္းကို Number one လို႔ေခၚၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က တန္းခိုးထြားခဲ့တဲ့ One and a half လို႔ေခၚတဲ့ မ်က္မွန္ႀကီးဦးတင္ဦးက အေဖ့ကို အိမ္ေတာ္မွာေန႔လည္စာစားဖို႔ ဖိတ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဦးေနဝင္းကိုယ္တိုင္ အေဖ့ကို ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့တာလားဆိုတာကေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ နီးစပ္သူေတြအေျပာကေတာ့ ဦးေနဝင္းရဲ႕ သားေလယာဥ္မွဳး ဦးေငြစိုးကို ေထာင္ခ်လိုက္လို႔ ေခၚႀကိမ္းတာလို႔နားလည္ခဲ့ပါတယ္။

ေဇာ္ဝမ္းဘိန္းျဖဴမႈ ဗဟိုတရားရံုးေရာက္လာေတာ့ ရုပ္ရွင္အစည္းအရံူးကလူႀကီးေတြက ရိုက္လက္စကားေတြ မရိုက္ရရင္ အလုပ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္ရပါေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အသနားခံခဲ့ၾကတာမွတ္မိပါရဲ႕။  ေဇာ္ဝမ္းရဲ႕ အေမက မႏၱေလးတိုင္းခ်စ္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၊ တိုင္းခ်စ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးၾကည္ျမက အေဖတို႔ တရားသူႀကီးအဖြဲ႔ဝင္၊ မ်က္ႏွာနာစရာေတြအမ်ားႀကီးေပမဲ့ အေဖတို႔အဖြဲ႔က ဥပေဒအတိုင္းဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မ်က္မွန္ႀကီးက သူ႔ဆရာျဖစ္တဲ့အေဖ့ကို သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ မ စ ခ်င္တာနဲ႔ ဆရာ သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသြားပါလားလို႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္တဲ့။ (မ်က္မွန္ႀကီးတင္ဦးရဲ႕ အမႊာညီမကို အေဖတို႔ မုဒံုမွာ ေနတုန္းက သူပုန္ျပန္ေပးေတြလက္က အေဖ ကယ္ခဲ့ဘူးတယ္လို႔အေမေျပာဘူးပါတယ္) အေဖ ကႏိုင္ငံျခား မသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းဘဲေျပာခဲ့တယ္လို႔ ျပန္ၾကားရပါတယ္။ အေဖက နဂိုကတည္းက ဒုတိယသက္တမ္းကို ဆက္လုပ္ဖို႔ စိတ္မပါခဲ့တာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ဘဲ ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ တခုဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈလို ႀကီးက်ယ္တဲ့အမႈ မဟုတ္ဘဲ ဘိန္းစားတေယာက္ေၾကာင့္ အေျပာခံရတာကေတာ့ နာက်ည္းစရာဘဲေပါ့ေလ။

မဆလေခတ္မွာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုဘဝ ဟာ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္နဲ႔ မဆလေခတ္က ဦးေနဝင္း ဖန္တီးခဲ့တဲ့ Elite အုပ္စုရဲ႕ အတြင္းစည္းမွာ က်မတို႔ မိသားစု မပါခဲ့ဘူးဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ေမၿမိဳ႕မွာ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ၿမိဳ႕နယ္တပ္မွဴး ႀကီးအျဖစ္ ၁၉၆၈ ကေန ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ထိ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ တာဝန္ယူခဲ့ေပမဲ့ ေမၿမိဳ႕မွာ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ေမၿမိဳ႕ရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္မွာမွ မပိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေဖဟာ အခြင့္ထူးခံ VIP ေတြထဲမွာ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ၾကြားခ်င္လို႔ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းဘဝေရးရင္း အူေပါက္ျဖစ္သြားတာကို သည္းခံၾကပါေနာ္။

၈၈ အေရးအခင္းမွာ အေဖတို႔ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ၊ မ်ိဳးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ (အေမကေတာ့ မ်ိဳးေၾကာက္ေတြလို႔ ေခၚပါတယ္)၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD အမတ္အျဖစ္နဲ႔ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာအေရြးခံတဲ့ ကိစၥေတြေၾကာင့္ အေဖနဲ႔ အတူ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ ႏွိပ္ကြပ္ခံခဲ့ရတာေတြ ေရးရင္သိပ္ရွည္မွာစိုးလို႔ အခု ခဏနားပါမယ္။ ခရီးကျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အားလပ္တဲ့အခါေရးမွာပါ။ သည္းခံဖတ္ရႈတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အေဖ့ကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုတေလာ တရုတ္နယ္စပ္က တိုက္ပြဲသတင္းေတြၾကားရေတာ့ အေဖအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ရတဲ့ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က တရုတ္-ျမန္မာ နယ္ျခားမွတ္တိုင္စိုက္ခဲ့ ဘဘစစ္ဆင္ေရးအေၾကာင္းလည္း မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။