က်မရဲ႕ ၁၀ ႏွစ္မျပည့္တျပည့္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း-အရာထမ္းဘဝအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း (အပိုင္း ၂)

Geneva ေရာက္ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီမေလး တိတီက PSC လူေတြ႔မွာ ဘုရားစာေတြေမးတယ္လို႔ သူ႔ေမေမအန္တီေအးကေျပာတာ ၾကားဘူးတယ္တဲ့။ မွန္လိုက္ေလ ညီမေရ။ ဦးစိုးရဆိုတဲ့ PSC အဖြဲ႔ဝင္လူႀကီးက လူေတြ႔ေမးရင္ ဘုရားစာေတြေမးေလ့ရွိတယ္ေလ။ က်မကိုလည္း ဘုရားစာေတြ အေမးခံရတာပါဘဲ။ ျဗဟၼစိုရ္တရားကအစ ဘုရားစာေတြ ေမးတတ္တယ္ဆိုတာႀကိဳသိထားေတာ့ ေမးတာေတြအားလံုးေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗဟုသုတနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြလည္း ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခုဘဲ ကိုယ့္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတြ အေၾကာင္း English လိုေျပာခိုင္းေတာ့ ေျပာေနက်မဟုတ္ေတာ့ ေခြးအႀကီးလွည္းနင္း ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေျပာခဲ့မိပါတယ္။ ကေလာၿမိဳ႔ မွာေနတံုးက American Missionary ေတြဖြင့္ထားတဲ့ Kingswood School မွာ မူလတန္း KG တန္းေတြ တက္ခဲ့ဘူးတဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ မေတာက္တေခါက္ေတာ့ ေျပာႏိုင္ခဲ့တာထင္ပါရဲ႕။ စကားစပ္လို႔ က်မသင္ယူခဲ့ရတဲ့ မူလတန္းပညာေရးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ 

အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ေျပာင္းခဲ့ရတဲ့ မိသားစုမွာႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ က်မဟာ သမိုင္းဘူတာရံုလမ္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း စာသင္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ မေကြးၿမိဳ႕က အလြတ္သင္ ဦးဆုၿမိဳင္ေက်ာင္းကိုလည္း အသက္မျပည့္ေသးဘဲ အေပ်ာ္တက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕ တပ္ထဲကမူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာလည္းႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း ေပတူးေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကေလးေတြနဲ႔အတူ ေနခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကေလာၿမိဳ႕စြန္ သင္းခိ်ဳင္းကုန္းနားက ၿမိဳ႕ဂုဏ္ရည္ ဆိုတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းမွာလည္း တက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ Kingswood ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ Missionary School ကို ဝင္ခြင့္ရဖို႔ေစာင့္ရင္း အဲဒီ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ တဲသာသာ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ရည္ေက်ာင္းမွာ ခဏတက္ဖူးခဲ့တာပါ။ Kingswood ေက်ာင္းကႏွစ္စဥ္ထုတ္တဲ့ Kingswood Star ဆိုတဲ့ ဓါတ္ပံုစာအုပ္ထဲမွာ ၂ ႏွစ္ဆက္တိုက္ က်မငယ္ငယ္က ပံုေလးေတြပါပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ Girls Guide ကင္းေထာက္အဖြဲ႔မွာ က်မက ငယ္ေသးေတာ့ Blue Bird ေလးဘဝနဲ႔ Necktie အျဖဴေလးနဲ႔ ငွက္အျပာေလးပ်ံေနတဲ့ ေဖါင္းၾကြၾကယ္သီးတပ္ ယူနီေဖါင္းအျပာေလးကို ဂုဏ္ယူစြာဝတ္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ 

ကေလာကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းေတာ့ English Methodist School ကို ဝင္ခြင့္ရဖို႔ ေစာင့္ရပါတယ္။ Kingswood နဲ႔ Methodist က သင္ရိုးညႊန္းတန္း Curriculum တူပါတယ္။ မနက္ Assembly တက္ရင္ ယူရတဲ့ Song Book ကလည္းအတူတူပါဘဲ။ ရန္ကုန္၊ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္က English Methodist ကိုဝင္ဖို႔ေစာင့္ရင္း ေရေက်ာ္ Creek လမ္းက MEC Methodist Educational Center ဆိုတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ တတိယတန္းတက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းရေတာ့ အီတလီမယ္သီလရွင္ေတြ သင္တဲ့ Sacred Heart Convent မွာ စတုတၱတန္း တက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ နိဒါန္းခ်ီေနတာအေတာ္ရွည္သြားပါၿပီ။ အခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ့ မူလတန္းမွာ အဂၤလိပ္လိုသင္ခဲ့ရတဲ့စံနစ္ကို သီသီေလး မွီခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီကေန႔ လူရာဝင္တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ 

မိဘက ႏိုင္ငံျခားမွာေနခဲ့တာမဟုတ္- ကိုယ္လည္းမေရာက္ဘူးေတာ့ ဘိုလိုကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္မေျပာတတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ အေမကေတာ့ ဘိုလို၊ ဂ်ပန္လိုေျပာႏိုင္ပါတယ္။(သြားေလသူ ခင္ပြန္းရဲ႕ မိသားတစုလံုးကေတာ့ ဘိလပ္ျပန္ေတြဆိုေတာ့ ဘိုလိုဘဲ အားသန္ၾကပါတယ္။ စာေရးရင္ေတာင္ အခုထိဘိုလိုဘဲေရးပါတယ္။)   Kingswood School ရဲ႕ American လူ့ျဖဴ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဇနီး Mrs. Shield က က်မတို႔ KG တန္းမွာ Arts & Crafts သင္ပါတယ္။ သူေျပာခဲ့တဲ့ေလယူေလသိမ္းကို အတုယူခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔အထိ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ရပါဘူး။

  

က်မ ၅ တန္းႏွစ္ကစၿပီး မူလတန္းမွာ အဂၤလိပ္စာ မသင္ရေတာ့တဲ့စံနစ္ကို ဦးေနဝင္းက မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္၊ တႏိုင္ငံလံုး အဂၤလိပ္ စာတတ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ခါးျပတ္ခဲ့ရတာပါဘဲ။ ဝန္ထမ္းဘဝ အစကို ေရးရင္း မူလတန္းေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ခဲ့ရတာဟာ တဘဝစာ ဖူလံုတယ္လို႔ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဦးေနဝင္းက ဘယ္လိုမ်ိဳးမ်ားေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို မူလတန္းမွာမသင္ရတဲ့ဆိုတဲ့ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တာပါလိမ့္လို႔ လူၿပိန္းေတြးေတြးမိပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေတြကို မႀကိဳက္လို႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာလားေတာ့မေျပာတတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူ႔နားမွာ အႀကံေပးေတြေကာမရွိခဲ့ဘူးလား။ (သူ႔သမီးကိုယ္တိုင္ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားဖို႔ အဂၤလိပ္စာ မေအာင္ေတာ့မွ သူမွားမွန္းသိတာလို႔ နားစြန္နားဖ်ားၾကားလိုက္မိသလိုပါဘဲ) ဘာသာျခားစကားဆိိုတာ မူႀကိဳ၊ မူလတန္းကေလးအရြယ္ကသင္မွ အသံထြက္မွန္တာပါ။ ႀကီးမွသင္ရင္ ျပင္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အဖြားကလည္း ေျပာဘူးတယ္၊ ကြမ္းမစားနဲ႔တဲ့ လွ်ာထူရင္ ဘိုလိုမပီေတာ့ဘူးတဲ့။ ၅ တန္းကေန ၁၀ တန္း၊ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ က်မ အဂၤလိပ္လို ေျပာျဖစ္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာဘဲေလ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊ အဂၤလိပ္သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးေလာက္ဖတ္တာ၊ အေဖ့ရဲ႕ Times နဲ႔ Newsweek Magazine ေတြ လွန္ေလွာဖတ္တာကလြဲလို႔ အဂၤလိပ္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာခဲ့မိပါဘူး။

ကဲပါ၊ အဂၤလိပ္စာတတ္တတ္မတတ္တတ္၊ က်မတေယာက္ ဝန္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေမာင္လက္ထက္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနကို လက္ေထာက္အရာရွိ/ သံအရာရွိအျဖစ္နဲ႔ အလုပ္ဝင္ဖို႔ သတင္းပို႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကမၻာႀကီးက က်ဥ္းလွပါတယ္။ ဝန္ႀကီး အန္ကယ္ျမင့္ေမာင္က မေကြး ခလရ ၂၁ မွာ တပ္ရင္းမွဴး၊ အေဖက ဒု-တပ္ရင္းမွဴးဆိုေတာ့ မိလံုးကို ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းဘဝက သမီးလိုရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အခု ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးေကာ္မတီဥကၠ႒ ဦးလွျမင့္ဦးက အဲဒီအခ်ိန္က ဝန္ႀကီး ဦးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ဝန္ထမ္းေရးရာဌာနက ဒု-ညႊန္မွဴးဦးျမင့္စိုး (အခု Austrlia မွာပါ။ ၈၈ အေရးအခင္းေၾကာင့္ ခိုလံႈခြင့္ေတာင္းခံခဲ့ရသူ) ဆီမွာ သတင္းပို႔ရတာပါ။  

က်မတို႔ သံအရာရွိ

အားလံုး ၂၅ ေယာက္အေရြးခံရတဲ့အနက္ ေဖါင္ႀကီးသင္တန္းမွာဆရာလုပ္ေနတဲ့ ကိုလွျမင့္နဲ႔ ကိုစိုးလိႈင္၊ Bonn ၿမိဳ႕ ျမန္မာသံရံုးမွာ သံရံုစာေရးအျဖစ္တာဝန္က်ေနတဲ့ ကိုျမင့္စိုး (Victor) ကလြဲလို႔ သတင္းပို႔ၿပီး ၃ ရက္အတြင္း ေဖါင္ႀကီးက ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ အရာရွိသင္တန္း ေဇယ်အပတ္စဥ္ ၄၅ တက္ဖို႔ ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ သားငယ္ေလးက ၂ ႏွစ္ခြဲအရြယ္ေပါ့။ အမအႀကီးဆံုး ဆရာဝန္မႀကီးက ေဇယ် ၁၁ မွာ စံျပဆုရခဲ့ဘူးတာဆိုေတာ့၊ မိလံုးတို႔ကလည္း တက္ၾကြခဲ့တာေပါ့။ 

(ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္-နခဌ။ ေဒၚေမေမသန္း-ကစလ အင္ဂ်င္နီယာ နဲ႔ အတူ)

အေဖကိုယ္တိုင္က စစ္တပ္တခုလံုးရဲ႕ ေလ့က်င့္ေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴးအဆင့္အထိ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ ေဖါင္ႀကီးဟာ ပင္ပန္းတယ္၊ စည္းကမ္း တင္းၾကပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ပံုမွန္ပါဘဲ။ အဲဒီေခတ္က ေဖါင္ႀကီးမွာ စစ္ေရးေလ့က်င့္တဲ့ သင္တန္းက အာဠာဝက ဆိုတဲ့ နည္းျပႀကီးရွိပါတယ္။ သူ႔နံမည္အရင္းကို မသိၾကဘဲ ဆူပူေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းလြန္းလို႔ အာဠာဝကရယ္လို႔ သင္တန္းသားေတြက ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ 

က်မကေတာ့ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ႀကီးလာတာဆိုေတာ့ ဘာအခက္အခဲမွမရွိပါဘူး။ စာေတြကလည္း ပါတီသေဘာတရားေတြ အရည္က်ိဳေသာက္ထားၿပီးသားဆိုေတာ့ မခက္ပါဘူး။ ေဖါင္ႀကီးတက္ခဲ့ရတဲ့ ၄ လ ကာလအတြင္းမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့သလို မိတ္ေဆြအသစ္ေတြလည္းတိုးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ တကၠသိုလ္ဆရာမေတြ၊ ဥပေဒနဲ႔ တရားေရးဝန္ထမ္းေတြ၊ အလုပ္သမားအရာရွိေတြနဲ႔ အနုပညာဦးစီးဌာနက အရာထမ္းေတြ အစရွိတဲ့ ညီအမေတြနဲ႔ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့ရတာ အျမတ္ပါဘဲ။ ဒီေခာတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ Networking အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ တပ္ခြဲ (၁) က ေဖါင္ႀကီးရဲ႕ နံမည္ေက်ာ္ အိမ္သတိရကန္နဲ႔ ကပ္ရက္အေဆာင္မွာပါ။ က်မက ကံမေကာင္းတဲ့ ကသအမွတ္ ၁၃။ က်မကုတင္ရဲ႕ ေဘးတဘက္ တခ်က္မွာ ကသ ၁၂ နဲ႔ ၁၄ ဆရာဝန္ ၂ ေယာက္ေပါ့။ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားဆရာဝန္ရဲ႕ ဇနီး ခ်င္းတိုင္းရင္းသူ ေဒါက္တာ Cecilia နဲ႔ ေဒါက္တာႏုႏုသာ (ရန္ကုန္ေဆးရံုအုပ္ႀကီးအၿငိမ္းစား-ဝန္ႀကီးဦးစိုးသာညီမ၊ ဦးေအာင္မင္းရဲ႔ မရီး)။ က်မက တကယ္ေတာ့ အေဖေျပာတဲ့ အဝွာက်ရာေပ်ာ္တဲ့ေလာက္ပါဘဲ။ ေဖါင္ႀကီးမွာလည္း ပင္ပန္းတဲ့ၾကားက ရီစရာ ဟာသေတြေျပာၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့တာပါ။ ကင္းေစာင့္ရတာလည္းေပ်ာ္တာဘဲ။ အမိႈက္ေတြနဲ႔ ဆံပင္ခ်ည္ေကာက္ရတာလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ဘဲ။ အမွတ္ေတြေလ်ာ့လည္း ေလ်ာ့ပေစ၊ လာကတည္းက ပါတဲ့အမွတ္မွမဟုတ္တာ။ 

ထမင္းမစားခင္မွာ သစၥာဆိုရတာလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ငါတို႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေကၽြးေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို စားသံုးရသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးသစၥာကို ေစာင့္သိရိုေသပါမည္ လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သံၿပိဳင္ရြတ္ခဲ့ရတာပါ။ တခါေလ ထမင္းေတြခိုးသယ္၊ ညဘက္ အေဆာင္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ဇလံုထဲ ရွိတာေတြထည့္ၿပီး သုတ္စားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ျပည္ေတာင္စုေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ကပြဲမွာ က်မက ျမန္မာအမ်ိဳးသားလုပ္ၿပီး အလုပ္သမားအရာရွိသန္းသန္းနဲ႔ စံုတြဲခုတ္ သရုပ္ေဖၚခဲ့ေသးတာ။

ေဖါင္ႀကီးဆင္း ဖင္ႀကီးေစာင္းေတာ့ ရထားလက္မွတ္လိုရင္ ေဖါင္ႀကီးတက္ဖက္ မီးရထားက အင္ဂ်င္နီယာကိုဖုန္းဆက္၊ အလုပ္သမားကိစၥေပၚရင္ အလုပ္သမားအရာရွိကိုဆက္၊ က်န္းမာေရးဆို ဆရာဝန္မႀကီးေတြကို ဆက္ေပါ့။ Nerworking အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္…