မမဝင္း
(ေဒၚခင္ခင္ဝင္း) ေရးတဲ့ “ေရဆန္လမ္းမွ၊ အိမ္အျပန္” စာအုပ္ကို ဖတ္ရေတာ့၊ မမဝင္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမွတ္တမ္း “Memoir” လို႔ဘဲ ကင္ပြန္းတပ္ပါရေစ။
“တက္မပါ၊
ရြက္မပါ၊ လက္ဗလာနဲ႔
ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ေရဆန္ခရီးက
အိမ္အျပန္လမ္းလို႔၊
ဆိုေပမဲ့
နာသံုးနာနဲ႔
နဘမ္းဆက္လံုးရင္း
ၾကယ္စင္ေကာင္းကင္၊
ေန႔ရင္ခြင္၊ အခမဲ့ေက်ာင္းအတြက္၊
ေနာက္ခရီးၾကမ္းတခုကို
ဆက္လွမ္းေနျပန္ပါၿပီ။”
ရယ္..လို႔ဘဲ..ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္
မမဝင္းေရ။
ေဘးကေနၾကည့္ၿပီး
ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာကို မမဝင္းလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အားေပးရမယ့္အစား၊ မမဝင္း ပင္ပန္းလွတယ္လို႔
ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ အကုသိုလ္ပြားမိတာပါ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး၊ နားနားေနေန၊ ေနေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပါ။
မမဝင္းေျပာသလိုပါဘဲ၊ ရာစုႏွစ္ဝက္
စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ေအာက္ကေန၊ ရုန္းထြက္ရင္း၊ ေခတ္ေျပာင္းေအာင္၊ အုတ္တခ်ပ္၊
သဲတပြင့္အျဖစ္ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ အဖိႏွိပ္ခံဘဝ၊ ေရဆန္ခရီးကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့အထဲမွာ၊
တေဒါင့္တေနရာကေန၊ လူမသိသူမသိ ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၄
ခုႏွစ္က လူထုေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊
ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး Desmond Tutu ဦးေဆာင္တဲ့ Truth and
Reconciliation Commission ဆိုၿပီး၊ အာဃာတေတြကို ျပည္ဖံုးကားခ်တဲ့ အမွန္တရားေဖၚထုတ္ေရးနဲ႔
ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးေကာ္မရွင္ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္ေလးရွိခဲ့ဘူးတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူေတြကေရာ၊ ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဘက္ကပါ၊ မ်က္ျမင္သက္ေသ၊
အေထာက္အထားေတြနဲ႔ တကြ လူသိရွင္ၾကား၊ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကၿပီး သင္ပံုးေခ်ခဲ့ၾကတာေပါ့။
အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Closure လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊
ကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ၿပီးရင္ဖြင့္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
လူထုေခါင္းေဆာင္က
ေရွ႔ဆက္မယ့္ခရီး မဖင့္ရေအာင္၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ဘူး၊ အာဃာတေတြမထားဘူးဆိုေပမဲ့၊
ဘဝပ်က္ေအာင္ခံစားခဲ့ၾကတဲ့၊ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ဘယ္လိုကုစားေပးၾကမွာလဲ။
ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေလာကဓံ ၈ ပါးကိုခံႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့၊ ပုထုဇဥ္သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြက
မေသးပါဘူး။ ေတြးမိတိုင္း နာက်င္ေနၾကဆဲဆိုတာကေတာ့၊ ယံုးမွာသံသယျဖစ္စရာမရွိပါဘူး။ ေသကြဲ..ကြဲ၊
ရွင္ကြဲ..ကြဲ၊ စီးပြားပ်က္၊ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာ၊ ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္လို႔ ႏွစ္ရွည္ေထာင္က်၊
ႏွစ္ေစ့ေတာ့၊ ေထာင္ဒဏ္ထပ္တိုး၊ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ၊ အထက္ဖားေအာက္ဖိ၊ အရာထမ္းေတြ၊ ေငြမ်ားေငြႏိုင္အမႈစီရင္တဲ့
တရားသူႀကီးေတြ၊ ေလာင္းကစားဒိုင္ဖြင့္ဖြင့္၊ ဖာခန္းေထာင္ခ်င္ေထာင္၊ ဘိန္းကုန္ကူးခ်င္ကူး၊
ႏိုင္ငံေရးေတာ့မလုပ္နဲ႔၊ ေမာ္စကိုေရာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့သူေတြရင္ထဲက
ဒဏ္ရာေတြ ကုစားေပးဖို႔ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း..ေသခ်ာတာ
ကေတာ့..ထိန္ပင္လား၊ ေရေဝးလား...
မမဝင္းတို႔မိသားစု
ခံစားခဲ့ရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္တူမဟုတ္ေတာင္၊ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာတခုအထိ၊ နာက်င္စြာခံစားခဲ့ၾကရတဲ့
NLD ပါတီဝင္ေတြ၊ ပါတီဝင္ေတြရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ ပါတီဆိုင္းဘုတ္ေထာင္လို႔ အက်ပ္ကိုင္ခံခဲ့ရတဲ့
အိမ္ရွင္ေတြ၊ ညစ္နည္းမ်ိဳးစံုကို ခါးသီးစြာ၊ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားၾကရသူေတြအားလံုးရဲ႕ တကယ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္
ေရဆန္ခရီးက ဒီေန႔ထိမဆံုးေသးပါဘူး။
အဖိႏွိပ္ခံ
NLD ပါတီဝင္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္အေဖကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ ၉၀ အရြယ္ မေသခင္အထိ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။
မမဝင္းေရးတဲ့ထဲက မ်ိဳးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြထဲက တေယာက္ေပါ့။ အေမကေတာ့ အေဖတို႔ကို
မ်ိဳးေၾကာက္ေတြတဲ့။ သားသမီးေတြ၊ ေျမးျမစ္ေတြ အဖိုးခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ မသိလိုက္မွာစိုးလို႔
အေဖႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေတြကို မွတ္တမ္းအျဖစ္ ေရးျပခ်င္တာပါ။
ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြကို စစ္အစိုးရက သပ္လွ်ိဳခိုင္းတယ္လို႔ အာမနာပေျပာဆိုတာ သိရေတာ့၊ မၿပံဳးဘဲနဲ႔
ဝါးလံုးကြဲေအာင္ရယ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ အေဖက စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ (၁၉၆၈-၇၂)၊
တပ္မေတာ္ေလ့က်င့္ေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴး (Director of Military Training)၊ (၁၉၇၂-၇၄)၊ ျပည္သူ႔တရားသူႀကီးအဖြဲ႔ဝင္
- ပထမအႀကိမ္ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္သက္တမ္း (၁၉၇၄-၇၇)။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြထဲမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။
ဒီထက္ဆရာႀကီးက်တာက၊ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔က ဗိုလ္သင္တန္းဆင္းဆင္းခ်င္း၊
လြိဳင္လင္ ခလရ (၁၈) အေဖမွာ အေဖတပ္ရင္မွဴးျဖစ္ေတာ့ PSO ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ႀကီးမွာ
အေရွ႔ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ရံုးစိုက္တာ။ တိုင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင့္ေဆြ၊ တိုင္းမွဴးႀကီးက
အေဖ့ကို စည္းကမ္းေကာင္းတဲ့ PSO ရွာခိုင္းေတာ့ အေဖက အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္၊ ေသသပ္လွတဲ့ သူ႔
PSO ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကို ပို႔ေပးလိုက္ရာက၊ သားသမီးမရွိတဲ့ တိုင္းမွဴးႀကီးက သားတေယာက္လို
ေမြးစားတဲ့အထိ အားကိုးခဲ့ရတာပါ။
ဂ်ပန္ေခတ္စစ္တကၠသိုလ္၊
တတိယပတ္ဗိုလ္သင္တန္းမွာ တပ္ခြဲမွဴးဆရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရိုးသားတဲ့ အေဖ့ကို လက္ရွိ NLD နာယကႀကီးဘဘဦးတင္ဦး
ဗိုလ္ေလာင္းဘဝကတည္းက ေလးစားခဲ့တာ၊ ဒီေန႔အထိ မလံုးကိုေတြ႔တိုင္း တဖြဖြေျပာမဆံုးေပါင္
ေတာသံုးေတာင္ပါဘဲ။အေဖဆံုးေတာ့ သုဝဏၰအိမ္မွာ အေမ့ကိုသတင္းေမးရင္း ဘဘက ကန္ေတာ့ခဲ့ပါေသးတယ္။
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေရးတဲ့
သားေမာင္စစ္သည္သို႔ စာအုပ္မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သူ႔ဆရာ မလံုးအေဖအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးထားပါတယ္။
ကိုယ့္အေဖဆရာႀကီးျဖစ္တာကို ၾကြားလံုးထုတ္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ အေဖ့လို လူရိုး၊ လူေအး၊ လူႀကီးတေယာက္ကိုေတာင္
မညွာမတာ ႏွိပ္စက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ပါ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ
NLD ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဝင္အေရြးခံခဲ့လို႔ အေဖ့လို လူကိုေတာင္ဒီေလာက္ႏွိပ္စက္ခဲ့ရင္၊
သာမန္ NLD ပါတီဝင္ေတြဆို ေျပာဖြယ္ရာမရွိေပါ့။
၈
ေလးလံုးဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ တပ္မွဴးေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔မွာ အေဖပါဝင္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၀
ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ NLD ကေန ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ ဝင္အေရြးခံဖို႔ တာဝန္ေပးခံရပါတယ္။
အေဖက သုဝဏၰမွာေနေတာ့့၊ သဃၤန္းကၽြန္းကေနဘဲ ဝင္အေရြးခံဖို႔ အမ်ားကေျပာၾကေပမဲ့ ရခိုင္ျဖစ္တဲ့အေဖက
သူ႔ဇာတိပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ႔နယ္ကေနဘဲ ၿပိဳင္မယ္လို႔ အမ်ိဳးခ်စ္စြာဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ။ အေဖ
NLD ထဲစဝင္ကတည္းက၊ တပ္ထဲက သား ၂ ေယာက္ အလိုအေလ်ာက္ေညာင္းေပါ့။ စစ္ရံုးထဲဝင္ခြင့္ပိတ္၊
ေလတပ္က ေလယာဥ္ေမာင္းတဲ့သား တပ္ထဲကအထုတ္ခံရ၊ ၾကည္းတပ္က ဗိုလ္မွဴးကို နယ္ဘက္ေရႊ႔၊ သစ္လုပ္ငန္းကို
အကိုေျပာင္းရေတာ့ အေဖက ေအာ္.သားေလးက ခိုးစရာသစ္ေတြကုန္မွ သစ္လုပ္ငန္းကိုေရာက္တာေပါ့ကြာ လို႔
ေနာက္ခဲ့တာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
မလံုးကေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာ တက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားမႈနဲ႔
အသက္ ၃၄ နွစ္နဲ႔ ၁၉၈၈ ေအာက္တိုဘာလကတည္းက အၿငိမ္းစားေပးခံခဲ့ရၿပီးသားပါ။ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အေဖ့ရဲ႕ မဲဆြယ္စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ကို
ဘဘဦးတင္ဦးေရာ၊ ဘဘရဲ႕ ဇနီးေဒါက္တာတင္မိုးေဝပါ လိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ပိန္ပိန္
လည္းပါတယ္တဲ့။
အဲဒီတံုးက အမအႀကီးဆံုး ဆရာဝန္မႀကီးက ဇီးကုန္းမွာတာဝန္က်ေနတာပါ။ ခဲအိုက
ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးေပါ့။ တူမေတြ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရတာကိုေဖါက္သည္ခ် ရရင္..အေဖတို႔မဲဆြယ္ စည္းရံုးခရီးက
ရန္ကုန္ကေန ရခိုင္ရိုးမကိုအသြား ဇီးကုန္းမွာခရီးတေထာက္နားၾကေတာ့၊ ဇီးကုန္း NLD ပါတီဝင္ေတြကို
ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္တဲ့။ အေဖက ဇီးကုန္းေရာက္တံုး သမီးနဲ႔ ေျမးေတြကို စတိသေဘာေလးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တာနဲ႔
NLD ရံုးကေန ေဆးရံုဝင္းဘက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္တဲ့။ အဖိုးလာတာေတြ႔ေတာ့ ေျမးေတြကလည္းေပ်ာ္ၿပီး၊
တာဝန္က်ေနတဲ့ သူတို႔အေမကို ဖိုးဖိုးလာတယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ၾကတာေပါ့။ အမႀကီးကလည္း
အေဖလာေတာ့ ဝမ္းသာၿပီး ထမင္းေကၽြးခ်င္တယ္ေလ။ အေဖက မတ္တပ္ဘဲ မစားေတာ့ဘူး၊ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုရံုဘဲဆိုလို႔
အမက အေဖလမ္းမွာစားဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ေျမးအႀကီးမက ငွက္ေပ်ာဖီးဆြဲၿပီး
အဖိုးကို ဇီးကုန္း NLD ရံုးကိုျပန္ပို႔ေပးခဲ့တယ္တဲ့။
အေဖတို႔ ဇီးကုန္းကေန ရခိုင္ကို ခရီးဆက္ထြက္ေတာ့မွ
ဇတ္လမ္းက စ ေတာ့တာပါဘဲ။ ဇီးကုန္းၿမိဳ႕က မဟာေထာက္လွမ္းေရး၊ စံုေထာက္ (စကားလိမ္နဲ႔ဖတ္ပါ)
ေတြရဲ႕ ဂြင္ေပါ့။ အမတို႔ ေဒါက္တာဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ေကာင္းေကာင္းအႏွံခံရေတာ့တာပါဘဲ။ ေခတ္ကိုက
အစိုးရဝန္ထမ္းေတြႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေရးယူခံရမယ့္ေခတ္ေလ။ မမဝင္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနေတာ့
ခင္ပြန္းသည္ကို တရားရံုးမွာ တရားဝင္ကြာရွင္းခဲ့ရတာကို ရင္နာနာဖတ္ရေတာ့ မ်က္ရည္စို႔ရင္း၊
အေဖ့ရဲ႕ ဝန္ထမ္းသားသမီးေတြက အေဖ NLD အမတ္ေလာင္းကို အေမြျဖတ္စြန္႔လႊတ္ၾကရေတာ့မလို ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့သလိုေပါ့။
အဲ့ ဇီးကုန္းက စံုေထာက္ေတြက အေဖနဲ႔ ေတြ႔ေတာင္ ခဏတျဖဳတ္မေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ခဲအိုႀကီးကို စစ္ေဆးတယ္တဲ့။
ခင္ဗ်ားက ေယာကၡမႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ မသိဘူးလားတဲ့။ ခဲအိုႀကီးကလည္း ေခသူမဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊
က်ေနာ္ သူ႔သမီးကိုယူတံုုးက ေယာကၡမက DSA ေမၿမိဳ႔ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဗ် လို႔ျပန္ေျဖခဲ့ပါသတဲ့။
အမနဲ႔ ခဲအို ကို ႏွိပ္စက္၊ စစ္ေဆးလို႔အားမရေတာ့၊ အမတို႔ေဆးရံုက က်န္းမားေရးမွဴးႀကီးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး
နွိပ္စက္ပါေလေရာတဲ့။ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ထံုးစံအတိုင္း ၾကြက္မႏိုင္က်ီမီးနဲ႔ရိႈ႕ေပါ့။
သူ႔ခမ်ာ ဘာအျပစ္မွလည္းမရွိဘဲ၊ အေဖ့ခရီးစဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ခဲ့ရပါဘဲနဲ႔ တညလံုးမအိပ္ခိုင္းဘဲ၊
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့ ပံုစံထိုင္ခိုင္း၊ ထပ္တလဲလဲ အရည္မရအဖတ္မရေတြေမးၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တာတဲ့။
တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆိုရေအာင္လည္း၊ အဲ့ဒီ က်န္းမာေရးမွဴးက အမ်ိဳးလည္းမေတာ္ပါဘူး။ အမတို႔ရဲ႕
လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တေယာက္ကို သက္သက္ဆြဲေစ့တဲ့ ဥပေဒမဲ့ မတရားတဲ့လုပ္ရပ္ပါ။ အမတေယာက္ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရမလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ရင္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရပါတယ္။
သူျပန္လြတ္လာခဲ့ေပမဲ့လည္း စိတ္ဒဏ္ရာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ေပ်ာက္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုဘဲ ဘုမသိ၊
ဘမသိ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြ ျမန္ျပည္တဝန္း ဒုနဲ႔ေဒး လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။
အမတို႔
ဇနီးေမာင္ႏွံကို ပါတီႏိုင္ငံေရး မကင္းမႈနဲ႔ ဇီးကုန္းကေန ေစတုတၱရာကို နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
(စကားခ်ပ္ - ဇီးကုန္းကဒီေန႔ထိလည္း ဖြတ္စိမ္းေတြႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႔ပါဘဲ။) ကားလမ္းမေပါက္လို႔ ဆင္နဲ႔
ခရီးႏွင္ခဲ့ရတဲ့ ေစတုတၱရာၿမိဳ႔ကိုေပါ့။ မမဝင္းလည္း ေစတုတၱရာ ေရစက္ပါတယ္ေလ။
အမတို႔ကေတာ့
ေစလိုရာေစ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကို မညည္းမျငဴ သြားခဲ့တာပါဘဲ။
လိုရင္းေျပာရရင္၊
ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD က အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ အေဖခ်စ္တဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးေတြက
ALD နဲ႔ တစည ကို မဲပိုေပးခဲ့ၾကလို႔ အေဖအေရြးမခံခဲ့ရပါဘူး။ မဲရံႈးလို႔မ်ား ေထာက္လွမ္းေရးလက္က
လြတ္မယ္မထင္ပါနဲ႔။ ပိုပိုဆိုးလာတာပါဘဲ။ အေဖ့ကို အိမ္ကေန ညအခ်ိန္မေတာ္လာေခၚၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေတြ
အေမက မေရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဆင္သင့္လိုက္ႏိုင္ေအာင္၊ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အစား၊ အိပ္ယာလိပ္ျပင္ထားခဲ့ရတာပါဘဲလို႔
ေျပာျပဘူးပါတယ္။
အစပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔က အေဖ့ကိုကားနဲ႔လာေခၚတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့
စာနဲ႔ဆင့္ေခၚတယ္။ ဖုန္းဆက္တယ္၊ ကိုယ္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ ေထာက္လွမ္းေရးရံုးေတြကိုသြားရတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၉၃-၉၄ ဝန္းက်င္မွာ တေန႔ အေဖက သမီးလမ္းႀကံဳရင္ အေဖ့ကို အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္ပို႔ေပးပါတဲ့။
အေဖရယ္ လမ္းမႀကံဳလည္း လိုက္ပို႔မွာေပါ့ဆိုၿပီး အေဖ့ကိုပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေဖ အင္းယားလိပ္မွာ
ဘာသြားလုပ္မွာလဲဆိုေတာ့ ေစ့စပ္ပြဲတခုရွိတယ္တဲ့။ အေဖ့အက်ီၤကလည္း အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ့
အက်ီၤကိုဖိတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အေဖ့ကိုဖိတ္တာတဲ့။ အေဖ့ကိုအင္းယားလိပ္ ဆင္ဝင္ေအာက္အထိပို႔ခဲ့ၿပီး၊
ျပန္ႀကိဳေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့၊ မႀကိဳနဲ႔ အေဖက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ၾကာမယ္၊ ကားႀကံဳေတြေပါပါတယ္တဲ့။
လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ ပါရမီကအမ်ိဳးအိမ္ခဏဝင္ၿပီး ကမၻာေအးဘုရားလမ္းအတိုင္းျပန္လာေတာ့ အေဖတေယာက္
လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ေစာင့္ေနတာေတြ႔႔လိုက္ရတာနဲ႔ ကားရပ္ၿပီး အေဖ ေစ့စပ္ပြဲကၿပီးသြားၿပီလား၊
ကားေပၚတက္ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးသမီး သြားေတာ့ အေဖတျခားသြားမွာတဲ့။ နည္းနည္းမသကၤာတာနဲ႔ အေဖရယ္
သြားမယ့္ေနရာကိုေျပာ လိုက္ပို႔မွာေပါ့ ဇြတ္ေျပာေတာ့ လမ္းတဘက္က နံပါတ္ ၂၂ ကမၻာေအးဘုရာလမ္းက
အိမ္ကိုေမးေငါ့ျပတယ္။ (စကားခ်ပ္ - အဲ့ဒီအိမ္အခုထိရွိပါေသးတယ္။) အဲဒါ MI - စစ္တပ္ေထာက္လွမ္းေရးရံုးတဲ့၊
အစစ္ေဆးခံဖို႔ အဲဒီကိုလာခဲ့ဖို ဆင့္ေခၚထားလို႔တဲ့။ မလံုးတေယာက္ေဒါသလည္းထြက္၊ ဝမ္းလည္းနည္း၊
အေဖ့ကိုလည္းသနား၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး အေဖ့ကို အဲဒီမွာထားခဲ့ရတယ္။ ေပါက္ကြဲၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔
ရန္ျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ပါဆြဲေစခံရမယ့္အျဖစ္ဘဲ။
သူတို႔ကအေဖတေယာက္တည္းကိုဘဲ ကြက္ေခၚတာမဟုတ္ဘဲ၊
တျခား NLD ပါတီဝင္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ႀကီးေတြကိုလည္း ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာပါဘဲ။
အေဖက သူမ်ားေတြေထာင္ေတာင္က်ေသးတာဘဲ။ ငါတို႔ကို ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာေလာက္ပါဘဲဆိုၿပီးေျဖပါတယ္။
ဘာေတြစစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္ဆိုတာ အေဖကထုတ္ မေျပာေပမဲ့ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
သူတို႔က တေနကုန္ေခၚထားၿပီး အစားေသာက္ေကၽြးလားဆိုေတာ့ အေဖက အစပိုင္းတံုးကေတာ့ လဘက္ရည္တိုက္တယ္တဲ့။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရေတာင္မတိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ NLD ကေန မထြက္ ထြက္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိအားေတြေပး၊
သူတို႔လိုခ်င္တာေတြ ေရးခိုင္း၊ လက္မွတ္ေတြအတင္းထိုးခိုင္းတာေတြ အလုပ္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ေတာ့
အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိခဲ့ရပါတယ္။ သားသမီး ၇ ေယာက္မွာ ဝန္ထမ္းျပဳတ္ မလံုးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္တဲ့
သားအလတ္ကလြဲလို႔ က်န္သားသမီး ၅ ေယာက္က ဝန္ထမ္းေတြေလ။ ကာကြယ္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဌာနေတြမွာ
ဝန္ထမ္းေတြေပါ့။ ဒီသားသမီးေတြအတြက္၊ အေဖ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့ရသလဲ။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ
သိတဲ့အတိုင္း Posting ေပါ့။ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့အရပ္ေတြပို႔၊ ရာထူးတိုးမေပးတာေလာက္ကေတာ့
ပါးပါးေလး၊ ေမာင္တရြာမယ္တၿမိဳ႔ထား၊ ဆုမေပးဒဏ္ေပးေပါ့။
ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေဆးတဲ့နည္းေတြကို
ၾကားဘူးထားေတာ့ အေဖ့အတြက္ စိတ္ပူခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ စစ္ေဆးခဲ့တာလဲဆိုတာကို
အေဖကေျပာမျပခဲ့ေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့ အခါ ေထာက္ျပဳတ္ေတြကိုေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းျပန္စစ္ေဆးေရး၊
ညအိပ္ညေနထိန္းသိမ္းၿပီး တပတ္တန္သည္၂ ပတ္တန္သည္၊ ၾကာတဲ့အခါေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ဝဋ္ဆိုတာလည္း
ေနာင္ဘဝမကူးပါဘူး၊ အေဖတို႔ကို နွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ဘဝမကူးေျပာင္းခင္မွာဘဲ၊
ေထာင္နန္းစံၾကရတာပါဘဲ။ မမဝင္းတို႔လို၊ အႀကီးအက်ယ္အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႔စာရင္၊ အိမ္အျပန္ေရဆန္လမ္းခရီးကိုေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့
မိသားစုေတြထဲမွာ အေဖနဲ႔အတူ မိသားစုေတြလည္း ခပ္ပါးပါးေလး ပါဝင္ခဲ့ရတာကို ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ
မမဝင္းေရ။
