က်မသိတဲ့ ဘဘဦးေအာင္ေရႊ

လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘဘဦးေအာင္ေရႊရဲ႕ နာေရးမွာ  "က်မတို႔ဟာ ဒီမိုကေရစီလမ္း ဆံုးခန္း မတိုင္ေအာင္ မေရာက္ ေသးပါဘူး။ ဒီတခ်ိန္လံုးမွာ ဘဘဦးေအာင္ေရႊရဲ့ စိတ္ဓါတ္ဟာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး။ ဒီႏိုင္ငံ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ေရး အတြက္ကို အၿမဲပဲ မားမားမတ္မတ္  ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေနနဲ႔ ဘဘဦးေအာင္ေရႊကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အခါ  ပုဂၢိဳလ္တဦးအေနနဲ႕ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းအေနနဲ႕ ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္းတဦးအေနနဲ႕ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်မတို႕ရဲ႕ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲကခ်ဳပ္ရဲ႕ဥကၠဌေဟာင္း ဒီမိုကေရစီလွဳပ္ရွားမွဳေခါင္းေဆာင္တဦးအေနနဲ႕ က်မဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အခါမွာ တကယ့္ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့နည္းကေတာ့ ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ က်မတို႕အားလံုး စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ သံဓိဌာန္နဲ႕ဂုဏ္ျပဳတာဟာ အေကာင္းဆံုး ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္လို႕ ေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။" လို႔ေျပာရင္း ေလးေလးစားစား ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းတဦးအေနနဲ႔ က်မ မွတ္မိတဲ့ဘဘဦးေအာင္ေရႊက၊ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ကဆိုေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း တိုင္မွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးဘဝျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီတံုးခလရ (၂၁) တပ္ရင္းက မေကြးမွာအေျခစိုက္ပါတယ္။ မေကြးမတိုင္ခင္တံုးကေတာ့ ခလရ (၂၁) က ကယားျပည္နယ္လြိဳင္ေကာ္မွာရွိခဲ့ၿပီး၊ မေကြးကို တပ္ရင္းလိုက္ေျပာင္းခဲ့တာလို႔ လူႀကီးေတြေျပာတာမွတ္မိေနပါတယ္။ က်မက ၁၉၅၄ ေမြးတာဆိုေတာ့ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲရွိပါေသးတယ္။ အေဖက ဒုတပ္ရင္းမွဴး၊ တပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးျမင့္ေမာင္။  အန္ကယ္ျမင့္ေမာင္က တပ္ထဲမွာ Parade - ခ်ီတက္ၿပီး အေလးျပဳခံတဲ့အခါ အေလးျပဳခံစင္ကေလးေပၚက Podium မိန္႔ခြန္းေျပာစင္ေလးေနာက္မွာ ခံုခုေပးရတယ္။ အန္ကယ္ျမင့္ေမာင္က အရပ္ပုတယ္ေလ။ ခံုခုေပးတိုင္း တပ္မွဴးက ဘုၾကည့္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္ဆိုဘဲ။ တပ္ရင္းမွဴးက ေအးပါ..က်ဳပ္အတြက္ ခံုခုေပးတဲ့လူေတြ တိုင္းမွဴးလာမွေတြ႔မယ္လို႔ ႀကိမ္းသတဲ့။ တိုင္းမွဴးႀကီး တပ္လာစစ္ေတာ့မွ အားလံုးက တပ္ရင္းမွဴးႀကိမ္းတာကို သေဘာေပါက္ၾကတာတဲ့။ တပ္ရင္းမွဴးကို ပုတယ္လို႔ေျပာၾကတဲ့လူေတြက တပ္ရင္းမွဴးထက္ပိုပုတဲ့ တိုင္းမွဴးႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ၾကရေတာ့မွ၊ ၿပံဳးမိၾကတာဆိုဘဲ။ ဘဘကိုမေလးမစားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဘအရပ္ပုတာကို ကေလးဘဝကတည္းက ၾကားဘူးေနခဲ့တာကို ေဖါက္သည္ခ်တာပါ။ ဘဘနဲ႔ အန္ကယ္ျမင့္ေမာင္တို႔က အိမ္မွာ အသြက္ဆံုး၊ အကဲဆံုးအျဖစ္မွတ္တမ္းတင္ခံရတဲ့ မလံုးကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။

၁၉၈၀ ျပည့္ ႏွစ္ဆန္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာန (နခဌ) ကို က်မ သံအရာရွိေပါက္စအေနနဲ႔ ဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဘက ပင္စင္ယူတာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆ္ိုေတာ့ သံအမတ္ႀကီးတဦးအေနနဲ႔ ဘဘကို ကိုယ္တိုင္မဆက္ဆံခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြယ္လြန္သူေယာကၡမႀကီး ဦးသိန္းေမာင္ကလည္း ဘဘတို႔နဲ႔တေခတ္တည္း ၿဗိတိန္မွာစစ္သံမွဴး၊ တရုတ္၊ မြန္ဂိုလီယားနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ သံအမတ္ႀကီးတာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေတာ့၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဘဘရဲ႕ သတင္းေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ခဲ့ဘူးလို႔ေျပာရမွာပါ။ နခဌ က ဘဘကိုသိမွီလိုက္တဲ့  လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြျပန္ေျပာခ်က္အရေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့၊ ဒုကၡမေပးတဲ့၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္၊ လူႀကီးပီသသူတေယာက္အျဖစ္မွတ္တမ္းတင္ၾကတာၾကားဘူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ သိပ္ဆိုးတဲ့ သံအမတ္ႀကီးေတြ၊ ကပ္ေစးနဲတဲ့သံအမတ္ႀကီးေတြ၊ ေကာက္က်စ္တဲ့သူေတြ၊ ျပည့္သူ႕ဘ႑ာ အလြဲသံုးတဲ့လူေတြ၊ အိမ္အကူကိုႏွိပ္စက္သူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚကိုယ္ခ်င္းမစာသူေတြ စသျဖင့္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးခဲ့ၾကတဲ့ သံအမတ္ႀကီးေတြလည္းရွိခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ၾကားဘူးပါတယ္။ ကေလာင္ရွင္အေဝးေရာက္သံတမန္တဦးျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ရခိုင္သားစိုက္စိုက္ ဦးခင္ေမာင္ၾကည္က ပိုသိပါတယ္။

ဘဘဦးေအာင္ေရႊ NLD ဥကၠဌတာဝန္ယူတဲ့အခ်ိန္ (၁၉၉၁-၉၂) နဝတ အစိုးရ အတြင္းေရးမွဴး ၁ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုအရ အမ်ိဳးသားညီလာခံက်င္းပေတာ့၊ အဲဒီေညာင္နွစ္ပင္ညီလာခံတက္ေရး၊ မတက္ေရး ရတက္မေအးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အလြန္ေနရာတကာလွ်ာရွည္တဲ့ သံျပဳတ္က်မနဲ႔ ျပဳတ္ေဖၚျပဳတ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမာလာက ဘဘအိမ္အထိ သြားၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾကလုပ္ခဲ့မိပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို စစ္အစိုးရစိတ္ႀကိဳက္၊ သူတို႔သက္ဆိုးရွည္ေအာင္ ေရးဆြဲမယ့္ ဒီအမ်ိဳးသားညီလာခံကို NLD ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ဖို႔ ဘာျဖစ္လို႔ဆံုးျဖတ္ရတာလဲ။ မတက္ဘဲ သပိတ္ေမွာက္ပါလား၊ ဘာညာစသျဖင့္၊ ႏိုင္ငံေရးရာ ဂဃနဏ မသိဘဲ၊ ဘဘကို စြာေတးလန္ ျငင္းခုန္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘဘက ေအးေဆးပါဘဲ။ မပါဘဲ ေဘးထြက္ေနရင္ သူတို႔ဘာလုပ္သလဲ ေသခ်ာမသိႏိုင္သလို၊ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ေျပာခြင့္မသာ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးအတြက္ ေျပာခ်င္တာ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ ထုတ္ေဖၚဖို႔ အခြင့္အေရးတခုဘဲလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အမ်ိဳးသားညီလာခံ ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္လို႔ မေရးေတာ့ပါဘူး။ NLD ပါတီထဲ က်မတို႔ နခဌက သံျပဳတ္ေတြ ပါဝင္ဖို႔သင့္မသင့္ကိုလည္း ဘဘက အေဝးကေနဘဲ ေထာက္ခံၿပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ။ လုပ္သင့္တာလုပ္ပါ။ ပါတီထဲဝင္ၿပီး ဆြဲေစ့ခံရမွ ဘဘလည္းမကယ္ႏိုင္ျဖစ္မွာတဲ့။

ရန္ကုန္ေရာက္တံုးကလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္တာနဲ႔ သြားမကန္ေတာ့ျဖစ္ပါဘူး။ အခု ဘဘဆံုးေတာ့ သတင္းေတြေရးရင္း..ကိုယ္သိတာေလးကို..အမွတ္တရ ေရးမိတာပါ။ ဒီေန႔ ဘဘ စ်ာပနမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာခဲ့တာေလးနဲ႔ဘဲ..ဘဘကို ဂုဏ္ျပဳကန္ေတာ့လိုက္ပါရေစ။

"ဘဘဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ရဖို႕လည္းမဟုတ္ဘူး။ တာ၀န္အသိစိတ္နဲ႕ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္တဲ့အထိ က်မတို႕အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မတို႕အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ဒီကေန႕အထိ ဒီမိုကေရစီလမ္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ဘဘကေနၿပီးေတာ့ ၉၀ ေက်ာ္မွ ေဘးမွာထိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေဘးမွာထုိင္တယ္ဆိုေပမယ့္ က်မသတိျပဳမိတာက ဘဘရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရာ ဘဘရဲ႕ဦးေႏွာက္ပါ လံုး၀က်ဆင္းသြားတယ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ က်မဘဘနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ဘဘအေနနဲ႕ လူကလည္းက်မ္းမာတယ္၊ စိတ္ကလည္း ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိပါတယ္။ ေရွ႕ေနေတြကိစၥ ေရွ႕အေၾကာင္းေမးတာျမန္းတာမ်ား က်မ အံ့အားသင့္တယ္။ အားလံုးသိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သံုးသပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အင္မတန္မွ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မေမွးမမွီန္ရွိတယ္ဆိုတာ က်မ သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႕အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရခဲ့တာ အင္မတန္မွ ကံေကာင္းပါတယ္။"

က်မသိတဲ့ ဝါဝါဝင္းေရႊ

ခင္မင္ေလးစားရတဲ့ကိုေနအုပ္ (ေနအုပ္-စိန္ေပါလ္) က ရုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီးဝါဝါဝင္းေရႊရဲ႕ ခင္ပြန္း ရုပ္ရွင္မင္းသားသန္းထြဋ္ရဲ႕ ၇၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ ဓါတ္ပံု Facebook post တင္ထားတာေတြ႔ေတာ့ က်မသိတဲ့ ဝါဝါဝင္းေရႊအေၾကာင္းေလး။ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္လာပါတယ္။

က်မတို႔ေခတ္က နံမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြထဲမွာ အကယ္ဒမီသံုးထပ္ကြမ္းဝါဝါဝင္းေရႊကို အႀကိဳက္ဆံုးေပါ့။ အေမက ရုပ္ရွင္ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လို႔၊ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ၾကည့္ၾကတာ၊ နင့္ ဝါဝါဝင္းေရႊက တခ်ိန္လံုး လြမ္းေဆြးၿပီး၊ ငိုေနတာဘဲတဲ့။ တခ်ိဳ႔ကဆို နင့္ဝါဝါဝင္းေရႊက ခင္သန္းႏုလို ကိုယ္လံုးလည္္းမလွဘူး၊ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဖင္တုတပ္တယ္တဲ့။ အေမက ဟာသကားေတြႀကိဳက္တယ္။ ဖိုးပါႀကီးအစ၊ ေဒၚစိန္ခင္၊ ေရႊလံုး၊ သန္းႏြဲ႔၊ ျမင့္ေဖ၊ ခ်စ္ေမာင္၊ သာေဂါင္နဲ႔ သာဆန္းအဆံုး အေမ့ အသဲစြဲေတြေပါ့။ အမႀကီးကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြဆိုတာ Entertainer ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြဘဲတဲ့။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူေတြ၊ သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ Crazy မျဖစ္ဘူးတဲ့။ အမလတ္ကေတာ့ ခင္သန္းႏုႀကိဳက္တယ္ေလ။ ဝါဝါဝင္းေရႊပါတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကည့္ခဲ့ဘူးတဲ့ထဲမွာ၊ ကံ၊ အကယ္ဒမီရတဲ့ ခ်စ္သမီး၊ ေခ်ာင္းကိုပစ္၍ျမစ္ကိုရွာ၊ မိန္းကေလးရွင္ရဲ႕ဆႏၵ၊ ေနာက္ကုလားကား Aradhana ကို မွွီျငမ္းရိုက္ထားတဲ့ သီတာေရစင္စတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြကို ေရးေတးေတးမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေရွးေခတ္က ရတနာပံုဇာတ္ကားကိုျပန္ရိုက္တဲ့ကားလည္းရွိေသးတယ္။ (ႏွစ္ကိုယ္ၾကင္တဲ့အကိုလင္ရဲ႕ ပ်ိဴခင္ႏြဲ႔ႀကိဳတဲ့ေလးနာရီ၊ ထိုးၿပီ၊ ထိုးၿပီ ဆိုတဲ့သီခ်င္းပါတဲ့ရုပ္ရွင္) ၉ တန္းႏွစ္တံုးက ေမၿမိဳ႔မွာ ဝါဝါဝင္းေရႊ ရုပ္ရွင္လာရိုက္ေတာ့၊ ကိုယ္တိုင္သြားၾကည့္ခြင့္မရတာနဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းခင္ႏွင္းက ဝါဝါဝင္းေရႊ မႀကိဳက္ေပမဲ့၊ တိုးေဝွ႔သြားၾကည့္ေပးၿပီး ဓါတ္ပံုကို ေအာ္တိုဂရပ္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီးယူခဲ့ေပးတာ၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ လက္ရွည္ရင္ဖံုး၊ ခ်ိတ္ထမီေလးနဲ႔၊ ဘီးဆံထံုးအေသးေလးမွာ ဆံၿမိတ္အရွည္ခ်၊ မတ္တတ္ပဲေပးေနတဲ့ပံုေလး။ ဝါဝါဝင္းေရႊက နဖူးလွေတာ့ ဆံပင္ေျပာင္သိမ္းတင္ရင္ၾကည့္ေကာင္းတယ္ေလ။ ဝါဝါဝင္းေရႊရဲ႕ ဘိုနံမယ္က Alice Tun Shwe. သူ႔ တူမ Dolly Win Shwe နဲ႔ Shirley Win Shwe က Methodist (ဒဂံု ၁) ေက်ာင္းမွာတံုးက မလံုးနဲ႔ ၆ တန္းမွာ အတန္းတူဘူးတယ္။ ရန္ကုန္ဘားလမ္းမွာရွိခဲ့ဘူးတဲ့ အရင္ေခတ္က သီရိေဂဟာပရိေဘာဂတိုက္ပိုင္ရွင္၊ ဦးဝင္းေရႊရဲ႕ သမီးေတြေပါ့။

မလံုးတို႔ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ေမၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းၾကေတာ့၊ အေဖ့အတြက္ေပးေနမယ့္ ဦးဝိစာရလမ္း အိမ္နံပါတ္ (၈၀) က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ ေဂၚဒြင္လမ္း (အခုေတာ့ၿမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္းေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕) ဘက္က ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာမွာ ေနရပါတယ္။ တိုက္ ၁၂ အခန္း D။ ၃ တန္းႏွစ္တံုးကလည္း၊ ကေလာကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့၊ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာမွာဘဲေနခဲ့ဘူးတာ။ အဲဒီတံုးက 22-C မွာေနခဲ့ရတာ။ ေဘးကပ္ရက္အခန္းမွာ Marco Vauloc ဆိုတဲ့ ယူဂိုစလပ္ေဘာလံုးနည္းျပ Coach မိသားစုေနၾကတယ္။ (ေဘာလံုးခ်န္ပီယံ ဗဟာဒူးတို႔ေခတ္ကေပါ့) Mr. Vaoloc ရဲ႕ သမီး Nenone ေနးႏံု က တိုက္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြအားလံုးနဲ႔ ကစားေဖၚကစားဖက္ေပါ့။ ေနးႏံုက ကေလးေတြနဲ႔ ကစားေနက်ဆိုေတာ့ ဗမာစကားကို ဘိုသံဝဲဝဲနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ညေနဘက္၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ရင္သူက မိလံုး..ႏို႔စို႔၊ ႏို႔စို႔..လို႔ေအာ္ေတာ့၊ ဟဲ့..ႏို႔စို႔တဲ့အရြယ္မဟုတ္ဘူးဟဲ့လို႔ျပန္ေအာ္ဘူးတယ္။ သူက မိလံုး..ေနာက္ဆုတ္..လို႔ေျပာတာပါ၊ မပီလို႔ေလ။ (အားေတာ့မွ၊ ေနးႏံုရဲ႕ အခ်စ္ဇတ္လမ္းေရးပါအံုးမယ္)

ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာတိုက္ေတြရဲ႕ အခန္းဖြဲ႔စည္းပံုကက်ယ္လည္းက်ယ္၊ ေလဝင္ေလထြက္လည္းေကာင္း၊ ဝရန္တာေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လို႔ို႔ရေအာင္ကို က်ယ္ပါတယ္။ အိပ္ခန္းကေနထြက္တဲ့ ဝရန္တာကအလ်ားရွည္တယ္။ ဧည့္ခန္းကေနထြက္ရတဲ့ဝရန္တာကေတာ့ အလ်ားမရွည္ေပမဲ့ က်ယ္ပါတယ္။ ဝရန္တာသံပန္းမွာ အလယ္က ကေဒါင္းရုပ္၊ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြက ျခေသၤ့ရုပ္။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ဆင္းတဲ့ေလွကားကသပ္သပ္။ သိပ္စံနစ္က်တယ္။ တိုက္မွာရွိတဲ့အခန္း ၄ ခန္းအတြက္ ေျမညီထပ္မွာ ကားထားဖို႔ေနရာ၊ ပန္းအလွစိုက္ဖို႔ေနရာ၊ အိမ္အကူေနဖို႔တန္းလ်ား၊  ၿခံဝင္းႀကီးကလည္းက်ယ္၊ ေနခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ေဆာက္ထားတဲ့တိုက္ခန္းက်ယ္ႀကီးေတြပါဘဲ။ နဝရတ္ရိပ္သာထက္ေတာင္ပိုက်ယ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာဝင္းႀကီးတခုလံုး ၿဖိဳထားတာေတြ႔ခဲ့ရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုေကာင္းတဲ့၊ ေခတ္မွီတဲ့၊ အသံုးဝင္မယ့္၊ တိုက္တာေတြ ေဆာက္မွာမို႔ထင္ပါရဲ႕လို႔ ေျဖေတြးေတြးလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ေနရာအကြက္အကြင္းအေကာင္းဆံုးေနရာေလ။ ေရႊတိဂံဘုရားေျခရင္းနဲ႔ တျပဘဲေဝးတာ။ စိတ္ကူးတံုးကေတာ့ ဝါဝါဝင္းေရႊအေၾကာင္းေရးမယ္ေပ့ါ။ ခုေတာ့ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာအေၾကာင္း ဇာခ်ဲ႔ေနမိျပန္ပါၿပီ။ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာေလာက္ စံနစ္က်တဲ့၊ အဆင္ေျပတဲ့တိုက္ခန္း၊ ရန္ကုန္မွာမေတြ႔ခဲ့မိပါဘူး။ မသိလို႔လည္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ Condo ေတြေတာ့ရွိမွာပါ။

ဝါဝါဝင္းေရႊရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္လာမယ့္ ရုပ္ရွင္မင္းသားသန္းထြဋ္ရဲ႕ ငယ္နံမည္က ကိုသန္းေအာင္၊ ဟသၤာတသား။ သူ႔မိဘေတြျဖစ္တဲ့ အိမ္ကဆရာနဲ႔ ေဒၚတင္ျမင့္။ အန္တီေဒၚတင္ျမင့္က သူ႔ေယာက္က်ား၊ တိေမြးကုဆရာဝန္ကို အိမ္ကဆရာလို႔ဘဲေခၚေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြကလည္း အိမ္ကဆရာလို႔ဘဲႏႈတ္က်ိဳးခဲ့ၾကတာ။ နံမည္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တဲ့၊ (ေမ့ေနလို႔ေပသီးကိုလွမ္းေမးလိုက္တာ)။ မလံုး ၅တန္းႏွစ္မွာ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း လြိဳင္လင္ကေန ဟသၤာတကိုေျပာင္းၾကရတယ္။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ကေန ဟသၤာတကို ရထားစီးရင္၊ သာရေဝါဘူတာအထိဘဲေရာက္တာပါ။ သာရေဝါဘူတာမွာ အေပါဆံုးကေတာ့ ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေရာင္းတဲ့အသယ္ေတြေပါ့။ ဟသၤာတ၊ သာရေဝါစတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသမွာ အေပါဆံုးက ငွက္ေပ်ာသီးဘဲထင္ပါရဲ႕။ ေရာင္းမကုန္၊ စားမကုန္ေတာ့အေျခာက္လွမ္းၿပီး ငွက္ေပ်ာေခ်ာက္ေရာင္းၾကတာျဖစ္မွာ။ ရန္ကုန္သြားမယ့္ခရီးသည္ေတြက လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေတြဝယ္ၾကတယ္။ က်မတို႔လည္း ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးဆို မွည့္ရင္ဒီအတိုင္းလည္းႀကိဳက္၊ အေျခာက္လွမ္းထားတာေတြလည္း ႀကိဳက္လို႔စားခဲ့ဘူးတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကို ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ၊ ေသာင္ျပင္မွာလွမ္းထားတာ ယင္ေကာင္ေတြတေလာင္းေလာင္းနဲ႔ လွမ္းထားတာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိျပန္ေတာ့…။ သာရေဝါဘူတာကေနမွ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနားကေရတစပ္စပ္နဲ႔ ေသာင္ျပင္ဗြက္ေတာကိုျဖတ္၊ (ေႏြဆိုရင္ေတာ့ ဖုန္းတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေပါ့)။ ေမာ္ေတာ္ေပၚတက္၊ တနာရီေက်ာ္ၾကာ ဧရာဝတီျမစ္ကူးၿပီးမွ၊ ဟသၤာတကိုေရာက္တာေလ။ ကိုသန္းေအာင္အေမ အန္တီေဒၚတင္ျမင့္က လွလွေအးနဲ႔ လြင္လြင္ေအးဆိုတဲ့ ဧရာဝတီျဖစ္ကူး ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ၂ စီးေထာင္ထားတယ္။ ဟသၤာတမွာေနခဲ့တဲ့ကာလတေလွ်ာက္  ဧရာဝတီျမစ္ျဖတ္ကူးတိုင္း အန္တီေဒၚတင္ျမင့္ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြစီးခဲ့ဲ့ရတာ။ ေမာ္ေတာ္ေပၚေရာက္ရင္၊ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးပိခ်က္၊ တို႔စရာအစံုနဲ႔ ထမင္းစားၾကတယ္။ ငါးဖတ္ေတြ၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းေတြ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ငါးပိေရကို နံနံပင္ႏိုင္းခ်င္းအုပ္၊ အဲဒါကို ဟသၤာတအေခၚ ငါးပိခ်က္တဲ့။ ေမာ္ေတာ္ေပၚကအလုပ္သမားေတြခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္းက သိပ္အရသာရွိ၊ စားလို႔ၿမိန္၊ အင္း…အခုႀကီးလာေတာ့၊ သူတို႔သံုးတဲ့ေရက ျမစ္ထဲကေရဘဲ။ ခ်က္တာျပဳတ္တာလည္း အဲဒီေရနဲ႔ဘဲဆိုေတာ့ကာ…ဆက္မေတြးတာဘဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဟသၤာတလမ္းမေတာ္လမ္းမွာ အန္တီေဒၚတင္ျမင့္ကအိမ္ဆိုင္သေဘာ၊ ေငြအုန္းပင္လို႔ေခၚတဲ့ အထည္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ ကိုသန္းေအာင္မွာ အကိုတေယာက္ဘဲရွိတယ္။ ကိုတင္ေအာင္တဲ့။ အေမကေခ်ာေခ်ာ၊ အေဖကခန္႔ခန္႔၊ ကိုသန္းေအာင္ကအေမတူ၊ နဖူးနဲ႔ ဆံပင္က်တာေလးကအစ၊ အေမနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္၊ ကိုတင္ေအာင္က ဘဘအိမ္ကဆရာနဲ႔တူတယ္။ သူတို႔မိသားတစုလံုး အရပ္ေတြကမိုးထိုး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အထည္ဆိုင္ကို ေငြအုန္းပင္လို႔ေပးတာလားဟင္လို႔ စပ္စုခဲ့ဘူးပါတယ္။

ကိုတင္ေအာင္နဲ႔ ကိုသန္းေအာင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့၊ ကမာရြတ္က ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္းမွာ အိမ္ငွားေနၾကတယ္။ က်မ ၆ တန္းတက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ ကိုသန္းေအာင္တို႔ညီအကိုလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ မိသားစုမိတ္ေဆြေတြ အဆက္အသြယ္မျပတ္ၾကပါဘူး။ ေမာင္ႏွမအရင္းမရွိ၊ အမငတ္ေနတဲ့ တေကာင္ၾကြက္အေမကလည္း အန္တီေဒၚတင္ျမင့္ကို သူ႔ရဲ႕ စစ္အတြင္းကဆံုးသြားတဲ့အမနဲ႔ နံမည္တူမို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိလွတယ္။ မသိတဲ့လူေတြက အမ်ိဳးအရင္းေတြလို႔ေတာင္ထင္ၾကတယ္ေလ။ ၇ တန္းႏွစ္ ရန္ကုန္ကေန လားရိႈးေျပာင္းရေတာ့လည္း၊  အန္တီေဒၚတင္ျမင့္ကလာရိႈးအထိေတာင္လာလည္ပါေသးတယ္။  လားရိႈးကေနေမၿမိဳ႕ေျပာင္းေတာ့လည္း လာလည္ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသားသန္းထြဋ္ျဖစ္လာတဲ့ ကိုသန္းေအာင္က အဲဒီတံုးက ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတင္တင္ႏြဲ႔ကို ႀကိဳက္ၿပီး ႀကိတ္ပိုးပိုးေနတာေပါ့။ တင္တင္ႏြဲ႔နဲ႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ ေမၿမိဳ႕လာေတာ့ အိမ္ကိုေတာင္ေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးဘူးတယ္။ တင္တင္ႏြဲ႔က ေအးေဆးတယ္။ တည္ၿငိမ္တယ္၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တယ္။ အဲဒီတံုးက အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တရားသူႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္လို႔ ၾကားမိပါတယ္။ ကိုသန္းေအာင္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္လွတယ္မဟုတ္ေပမဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားသန္းထြဋ္ရယ္လို႔ေတာ့ လူသိမ်ားပါတယ္။ သူပါတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြမမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ဇတ္ကားတကားမွာေတာ့ စစ္ဗိုလ္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တာ မွတ္မိသလိုပါဘဲ။ သူတို႔ညီအကို ၂ ေယာက္စလံုး တေယာက္တမ်ိဳးစီ ေခ်ာၾကပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္းခ်ိဳ၊ အရပ္ရွည္ရွည္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။ မြန္ရည္ၾကတယ္။

ဝါဝါဝင္းေရႊနဲ႔ ကိုသန္းေအာင္ ဘယ္လိုဆံုခဲ့ၾကသလဲဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေပမယ့္၊ ဝါဝါဝင္းေရႊရဲ႕ အေမလား၊ အေဖလား ဆံုးတံုးက ဝိုင္းကူေဖးမရင္း ႀကိဳက္သြားၾကတယ္လို႔ဘဲ၊ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိပါတယ္။ က်မတို႔ကေလးဘဝမွာ ေရပန္းစားခဲ့တဲ့ “ဝင္းဦးနဲ႔ ဝါဝါ လမ္းေလွ်ာက္လို႔လာ၊ ဝါဝါကစိတ္ဆိုး၊ ဝင္းဦးထိပ္ကိုထိုး၊ ဝင္းဦးႀကီးကမခံႏိုင္၊ ရဲမင္းႀကီးကိုတိုင္၊ ရဲမင္းႀကီးကဆလံေပး၊ ဝင္းဦးဖင္လွန္ေျပး။” ေနာက္..”မယ္သီလရွင္ေသးေပါက္ခ်င္၊ နန္းေတာ္ေအာက္ကိုဝင္၊ နန္းေတာ္ေအာက္က တေစၦေျခာက္၊ ဝင္းဦးႏႈတ္ခမ္းေမႊးေပါက္။” စတဲ့သံေပါက္ေတြကို အာၿဖဲေအာ္ခဲ့ၾကတာ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဘယ္သူက စပ္လို႔၊ ဘယ္လို အလြတ္ရခဲ့တာလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ အဲဒီဟာသေတြနဲ႔ ႀကီးလာခဲ့ က်မက ဝါဝါဝင္းေရႊဆိုရင္ ဝင္းဦးနဲ႔ဘဲ သေဘာတူတာ။ ဝင္းဦးကို သူမ်ားေတြက မိန္းမ ၆ လ၊ ေယာက္က်ား ၆ လ လို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ အေျခာက္ႀကီးလို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ၊ ဝါဝါဝင္းေရႊဆို ဝင္းဦးနဲ႔မွ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ညီတာေလ။

က်မ တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္မွာ ေမၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းရေတာ့၊ အစပိုင္းမွာေရးထားတဲ့အတိုင္း ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာမွ ခဏေနၾကရပါတယ္။ က်မနဲ႔ အမလတ္မၾကည္ကအတူတူ၊ တခန္းတည္းေနၾကရတယ္။ ရာသီဥတုသာသာယာယာရွိလွတဲ့တေန႔ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့၊ အေမက နင္တို႔အခန္းထဲမဝင္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဧည့္သည္ေရာက္လို႔ နင္တို႔အခန္းထဲမွာ နားခိုင္းထားရတယ္တဲ့။ အေမကလည္း ဘယ္ကဧည့္သည္မို႔လို႔လဲဆိုေတာ့၊ ဘာမွမေျပာဘူး။ မလံုးဘဲ၊ ဘယ္ရမလဲ၊ အခန္းတံခါးေခါက္လိုက္တာေပါ့။ အေမလည္းတားခ်ိန္မရလိုက္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့..လားလား..ကိုသန္းေအာင္..မ်က္ႏွာမွာလည္း..ပါးနီေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ..ဟိုတကြက္ဒီတကြက္နဲ႔။ အမေလးေတာ္..သူမ်ားအခန္းကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း..ဘာလာလုပ္တာလဲလို႔ ရန္ေတြ႔မလို႔ျပင္ေနတံုး၊ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဝါဝါဝင္းေရႊကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ခ်ိန္မွာ..အသက္ရွဴရပ္သြားမတတ္ပါဘဲ။ ဘုရား၊ ဘုရား..အိမ္မက္မက္ေနတာလားေပါ့။ ကိုသန္းေအာင္က ဝါဝါဝင္းေရႊကို ပုသိမ္ဦးပါအိမ္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ Shooting ကေန နားေနတံုး၊ သူ႔ရဲ႕ လိပ္ခံုးကားေလးေပၚတင္ၿပီး ခိုးေျပးလာတာတဲ့။ နံမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီးကို ဟိုတယ္တို႔၊ နယ္အေဝးတို႔ ခိုးေျပးဖို႔ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ၊ အဲဒီတံုးက အေဖက စစ္ရံုးမွာ G-1 စစ္ဦးစီးအရာရွိ။ စစ္တပ္က အရာရွိအိမ္ဆိုေတာ့ အျပင္လူေတြမသိႏိုင္ဘူးေပါ့။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားလို႔ရတယ္၊ လံုၿခံဳတယ္ေလ။ ရန္ကုန္တိုင္းတိုင္းမွဴးက ဗိုုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမ၊ ဝါဝါဝင္းေရႊရဲ႕ နံမည္ႀကီး သဲသဲလႈပ္ အေဒၚအန္တီယဥ္က တိုင္းမွဴးကို တူမေပ်ာက္တိုင္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကိုသန္းေအာင္နဲ႔ မဝါက အန္တီယဥ္တို႔မသိေအာင္ ခိုးေျပးၾကေတာ့၊ ျပႆနာမတက္ေအာင္၊ လက္ဝတ္လက္စားေတြ အားလံုးခၽြတ္ထားခဲ့တာတဲ့။ အေဖက အရြယ္ေရာက္ၿပီး၊ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြဘဲ၊ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တရားဝင္လက္ထပ္ၾကရမယ္ဆိုၿပီး၊ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ရန္ကုန္တိုင္းတရားသူႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္မွာဘဲ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အၾကင္လင္မယားေျမာက္ၿပီဆိုေတာ့ အင္းယားလိပ္ဟိုတယ္ကို ေရႊ႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္အင္းယားလိပ္ေရာက္ေတာ့၊ ဇတ္လမ္းကရွည္ေသးတာ။ မဝါကို အသဲစြဲႀကိဳက္တဲ့ Lesbian က ေသနတ္စြဲၿပီး လိုက္ရန္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္ဆိုလား၊ ကိုသန္းေအာင္ကို သတ္ဖို႔ လူငွားတယ္ဆိုလားဘဲ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားမိပါတယ္။

ကိုသန္းေအာင္နဲ႔ ဝါဝါဝင္းေရႊ၊ အင္းယားလိပ္ဟိုတယ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့၊ အေမနဲ႔ က်မလိုက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာအားေပးၾကပါတယ္။ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို ပစၥည္းမ်ိဳးစံုမဲေဖါက္ၿပီး လက္ေဆာင္ျပန္ေပးတာ၊ အေမက စားပြဲတင္ပန္ကာတလံုးေပါက္တယ္။ မဝါ၊ သားႀကီး ဝင္းထြဋ္ဝင္း၊ အငယ္ေလး၊ ရွဥ့္ဝါေလးေမြးတဲ့အထိ အေမက မဝါကို မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေကၽြးေနတံုးဘဲ။ အမလတ္ မၾကည္ သုဝဏအိမ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မဝါလည္းလာၿပီး ခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တံုးက ကိုသန္းေအာင္နဲ႔ မဝါ Wheel Chair ကိုယ္စီနဲ႔ ေလဆိပ္မွာ၊ ဘန္ေကာက္ေဆးစစ္သြားၾကမလို႔တဲ့ ေတြ႔လိုက္ရပါေသးတယ္။ မွတ္မိလားလို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ..မလံုးရယ္ဆိုၿပီး..ဝမ္းသာ၊ ဝမ္းနည္းေပြ႔ဖက္ပါေတာ့တယ္…

ေရဆန္လမ္း...

မမဝင္း (ေဒၚခင္ခင္ဝင္း) ေရးတဲ့ “ေရဆန္လမ္းမွ၊ အိမ္အျပန္” စာအုပ္ကို ဖတ္ရေတာ့၊ မမဝင္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမွတ္တမ္း “Memoir” လို႔ဘဲ ကင္ပြန္းတပ္ပါရေစ။

“တက္မပါ၊ ရြက္မပါ၊ လက္ဗလာနဲ႔

ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေရဆန္ခရီးက

အိမ္အျပန္လမ္းလို႔၊ ဆိုေပမဲ့

နာသံုးနာနဲ႔ နဘမ္းဆက္လံုးရင္း

ၾကယ္စင္ေကာင္းကင္၊ ေန႔ရင္ခြင္၊ အခမဲ့ေက်ာင္းအတြက္၊

ေနာက္ခရီးၾကမ္းတခုကို ဆက္လွမ္းေနျပန္ပါၿပီ။”

ရယ္..လို႔ဘဲ..ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္ မမဝင္းေရ။

ေဘးကေနၾကည့္ၿပီး ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာကို မမဝင္းလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အားေပးရမယ့္အစား၊ မမဝင္း ပင္ပန္းလွတယ္လို႔ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ အကုသိုလ္ပြားမိတာပါ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး၊ နားနားေနေန၊ ေနေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပါ။ 

မမဝင္းေျပာသလိုပါဘဲ၊ ရာစုႏွစ္ဝက္ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ေအာက္ကေန၊ ရုန္းထြက္ရင္း၊ ေခတ္ေျပာင္းေအာင္၊ အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္အျဖစ္ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ အဖိႏွိပ္ခံဘဝ၊ ေရဆန္ခရီးကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့အထဲမွာ၊ တေဒါင့္တေနရာကေန၊ လူမသိသူမသိ ပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္က လူထုေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး Desmond Tutu ဦးေဆာင္တဲ့ Truth and Reconciliation Commission ဆိုၿပီး၊ အာဃာတေတြကို ျပည္ဖံုးကားခ်တဲ့ အမွန္တရားေဖၚထုတ္ေရးနဲ႔ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးေကာ္မရွင္ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္ေလးရွိခဲ့ဘူးတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူေတြကေရာ၊ ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဘက္ကပါ၊ မ်က္ျမင္သက္ေသ၊ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ တကြ လူသိရွင္ၾကား၊ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကၿပီး သင္ပံုးေခ်ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Closure လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ၿပီးရင္ဖြင့္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။

 

လူထုေခါင္းေဆာင္က ေရွ႔ဆက္မယ့္ခရီး မဖင့္ရေအာင္၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ဘူး၊ အာဃာတေတြမထားဘူးဆိုေပမဲ့၊ ဘဝပ်က္ေအာင္ခံစားခဲ့ၾကတဲ့၊ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ဘယ္လိုကုစားေပးၾကမွာလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေလာကဓံ ၈ ပါးကိုခံႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့၊ ပုထုဇဥ္သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြက မေသးပါဘူး။ ေတြးမိတိုင္း နာက်င္ေနၾကဆဲဆိုတာကေတာ့၊ ယံုးမွာသံသယျဖစ္စရာမရွိပါဘူး။ ေသကြဲ..ကြဲ၊ ရွင္ကြဲ..ကြဲ၊ စီးပြားပ်က္၊ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာ၊ ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္လို႔ ႏွစ္ရွည္ေထာင္က်၊ ႏွစ္ေစ့ေတာ့၊ ေထာင္ဒဏ္ထပ္တိုး၊ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ၊ အထက္ဖားေအာက္ဖိ၊ အရာထမ္းေတြ၊ ေငြမ်ားေငြႏိုင္အမႈစီရင္တဲ့ တရားသူႀကီးေတြ၊ ေလာင္းကစားဒိုင္ဖြင့္ဖြင့္၊ ဖာခန္းေထာင္ခ်င္ေထာင္၊ ဘိန္းကုန္ကူးခ်င္ကူး၊ ႏိုင္ငံေရးေတာ့မလုပ္နဲ႔၊ ေမာ္စကိုေရာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့သူေတြရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ ကုစားေပးဖို႔ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း..ေသခ်ာတာ ကေတာ့..ထိန္ပင္လား၊ ေရေဝးလား...

မမဝင္းတို႔မိသားစု ခံစားခဲ့ရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္တူမဟုတ္ေတာင္၊ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာတခုအထိ၊ နာက်င္စြာခံစားခဲ့ၾကရတဲ့ NLD ပါတီဝင္ေတြ၊ ပါတီဝင္ေတြရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ ပါတီဆိုင္းဘုတ္ေထာင္လို႔ အက်ပ္ကိုင္ခံခဲ့ရတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ၊ ညစ္နည္းမ်ိဳးစံုကို ခါးသီးစြာ၊ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားၾကရသူေတြအားလံုးရဲ႕ တကယ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရဆန္ခရီးက ဒီေန႔ထိမဆံုးေသးပါဘူး။ 

အဖိႏွိပ္ခံ NLD ပါတီဝင္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္အေဖကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ ၉၀ အရြယ္ မေသခင္အထိ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ မမဝင္းေရးတဲ့ထဲက မ်ိဳးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြထဲက တေယာက္ေပါ့။ အေမကေတာ့ အေဖတို႔ကို မ်ိဳးေၾကာက္ေတြတဲ့။ သားသမီးေတြ၊ ေျမးျမစ္ေတြ အဖိုးခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ မသိလိုက္မွာစိုးလို႔ အေဖႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေတြကို မွတ္တမ္းအျဖစ္ ေရးျပခ်င္တာပါ။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြကို စစ္အစိုးရက သပ္လွ်ိဳခိုင္းတယ္လို႔ အာမနာပေျပာဆိုတာ သိရေတာ့၊ မၿပံဳးဘဲနဲ႔ ဝါးလံုးကြဲေအာင္ရယ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ အေဖက စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ (၁၉၆၈-၇၂)၊ တပ္မေတာ္ေလ့က်င့္ေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴး (Director of Military Training)၊ (၁၉၇၂-၇၄)၊ ျပည္သူ႔တရားသူႀကီးအဖြဲ႔ဝင္ - ပထမအႀကိမ္ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္သက္တမ္း (၁၉၇၄-၇၇)။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေတြထဲမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။ ဒီထက္ဆရာႀကီးက်တာက၊ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔က ဗိုလ္သင္တန္းဆင္းဆင္းခ်င္း၊ လြိဳင္လင္ ခလရ (၁၈) အေဖမွာ အေဖတပ္ရင္မွဴးျဖစ္ေတာ့ PSO ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ႀကီးမွာ အေရွ႔ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ရံုးစိုက္တာ။ တိုင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင့္ေဆြ၊ တိုင္းမွဴးႀကီးက အေဖ့ကို စည္းကမ္းေကာင္းတဲ့ PSO ရွာခိုင္းေတာ့ အေဖက အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္၊ ေသသပ္လွတဲ့ သူ႔ PSO ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကို ပို႔ေပးလိုက္ရာက၊ သားသမီးမရွိတဲ့ တိုင္းမွဴးႀကီးက သားတေယာက္လို ေမြးစားတဲ့အထိ အားကိုးခဲ့ရတာပါ။ 

 

ဂ်ပန္ေခတ္စစ္တကၠသိုလ္၊ တတိယပတ္ဗိုလ္သင္တန္းမွာ တပ္ခြဲမွဴးဆရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရိုးသားတဲ့ အေဖ့ကို လက္ရွိ NLD နာယကႀကီးဘဘဦးတင္ဦး ဗိုလ္ေလာင္းဘဝကတည္းက ေလးစားခဲ့တာ၊ ဒီေန႔အထိ မလံုးကိုေတြ႔တိုင္း တဖြဖြေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ပါဘဲ။အေဖဆံုးေတာ့ သုဝဏၰအိမ္မွာ အေမ့ကိုသတင္းေမးရင္း ဘဘက ကန္ေတာ့ခဲ့ပါေသးတယ္။

ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေရးတဲ့ သားေမာင္စစ္သည္သို႔ စာအုပ္မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သူ႔ဆရာ မလံုးအေဖအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးထားပါတယ္။ ကိုယ့္အေဖဆရာႀကီးျဖစ္တာကို ၾကြားလံုးထုတ္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ အေဖ့လို လူရိုး၊ လူေအး၊ လူႀကီးတေယာက္ကိုေတာင္ မညွာမတာ ႏွိပ္စက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ပါ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဝင္အေရြးခံခဲ့လို႔ အေဖ့လို လူကိုေတာင္ဒီေလာက္ႏွိပ္စက္ခဲ့ရင္၊ သာမန္ NLD ပါတီဝင္ေတြဆို ေျပာဖြယ္ရာမရွိေပါ့။ 

၈ ေလးလံုးဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ တပ္မွဴးေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔မွာ အေဖပါဝင္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ NLD ကေန ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအျဖစ္ ဝင္အေရြးခံဖို႔ တာဝန္ေပးခံရပါတယ္။ အေဖက သုဝဏၰမွာေနေတာ့့၊ သဃၤန္းကၽြန္းကေနဘဲ ဝင္အေရြးခံဖို႔ အမ်ားကေျပာၾကေပမဲ့ ရခိုင္ျဖစ္တဲ့အေဖက သူ႔ဇာတိပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ႔နယ္ကေနဘဲ ၿပိဳင္မယ္လို႔ အမ်ိဳးခ်စ္စြာဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ။ အေဖ NLD ထဲစဝင္ကတည္းက၊ တပ္ထဲက သား ၂ ေယာက္ အလိုအေလ်ာက္ေညာင္းေပါ့။ စစ္ရံုးထဲဝင္ခြင့္ပိတ္၊ ေလတပ္က ေလယာဥ္ေမာင္းတဲ့သား တပ္ထဲကအထုတ္ခံရ၊ ၾကည္းတပ္က ဗိုလ္မွဴးကို နယ္ဘက္ေရႊ႔၊ သစ္လုပ္ငန္းကို အကိုေျပာင္းရေတာ့ အေဖက ေအာ္.သားေလးက ခိုးစရာသစ္ေတြကုန္မွ သစ္လုပ္ငန္းကိုေရာက္တာေပါ့ကြာ လို႔ ေနာက္ခဲ့တာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ 

မလံုးကေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာ တက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အသက္ ၃၄ နွစ္နဲ႔ ၁၉၈၈ ေအာက္တိုဘာလကတည္းက အၿငိမ္းစားေပးခံခဲ့ရၿပီးသားပါ။  ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အေဖ့ရဲ႕ မဲဆြယ္စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ကို ဘဘဦးတင္ဦးေရာ၊ ဘဘရဲ႕ ဇနီးေဒါက္တာတင္မိုးေဝပါ လိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ပိန္ပိန္ လည္းပါတယ္တဲ့။

အဲဒီတံုးက အမအႀကီးဆံုး ဆရာဝန္မႀကီးက ဇီးကုန္းမွာတာဝန္က်ေနတာပါ။ ခဲအိုက ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးေပါ့။ တူမေတြ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရတာကိုေဖါက္သည္ခ် ရရင္..အေဖတို႔မဲဆြယ္ စည္းရံုးခရီးက ရန္ကုန္ကေန ရခိုင္ရိုးမကိုအသြား ဇီးကုန္းမွာခရီးတေထာက္နားၾကေတာ့၊ ဇီးကုန္း NLD ပါတီဝင္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္တဲ့။ အေဖက ဇီးကုန္းေရာက္တံုး သမီးနဲ႔ ေျမးေတြကို စတိသေဘာေလးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တာနဲ႔ NLD ရံုးကေန ေဆးရံုဝင္းဘက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္တဲ့။ အဖိုးလာတာေတြ႔ေတာ့ ေျမးေတြကလည္းေပ်ာ္ၿပီး၊ တာဝန္က်ေနတဲ့ သူတို႔အေမကို ဖိုးဖိုးလာတယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ၾကတာေပါ့။ အမႀကီးကလည္း အေဖလာေတာ့ ဝမ္းသာၿပီး ထမင္းေကၽြးခ်င္တယ္ေလ။ အေဖက မတ္တပ္ဘဲ မစားေတာ့ဘူး၊ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုရံုဘဲဆိုလို႔ အမက အေဖလမ္းမွာစားဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ေျမးအႀကီးမက ငွက္ေပ်ာဖီးဆြဲၿပီး အဖိုးကို ဇီးကုန္း NLD ရံုးကိုျပန္ပို႔ေပးခဲ့တယ္တဲ့။

အေဖတို႔ ဇီးကုန္းကေန ရခိုင္ကို ခရီးဆက္ထြက္ေတာ့မွ ဇတ္လမ္းက စ ေတာ့တာပါဘဲ။ ဇီးကုန္းၿမိဳ႕က မဟာေထာက္လွမ္းေရး၊ စံုေထာက္ (စကားလိမ္နဲ႔ဖတ္ပါ) ေတြရဲ႕ ဂြင္ေပါ့။ အမတို႔ ေဒါက္တာဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ေကာင္းေကာင္းအႏွံခံရေတာ့တာပါဘဲ။ ေခတ္ကိုက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေရးယူခံရမယ့္ေခတ္ေလ။ မမဝင္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တရားရံုးမွာ တရားဝင္ကြာရွင္းခဲ့ရတာကို ရင္နာနာဖတ္ရေတာ့ မ်က္ရည္စို႔ရင္း၊ အေဖ့ရဲ႕ ဝန္ထမ္းသားသမီးေတြက အေဖ NLD အမတ္ေလာင္းကို အေမြျဖတ္စြန္႔လႊတ္ၾကရေတာ့မလို ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့သလိုေပါ့။ အဲ့ ဇီးကုန္းက စံုေထာက္ေတြက အေဖနဲ႔ ေတြ႔ေတာင္ ခဏတျဖဳတ္မေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ခဲအိုႀကီးကို စစ္ေဆးတယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ားက ေယာကၡမႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ မသိဘူးလားတဲ့။ ခဲအိုႀကီးကလည္း ေခသူမဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ သူ႔သမီးကိုယူတံုုးက ေယာကၡမက DSA ေမၿမိဳ႔ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဗ် လို႔ျပန္ေျဖခဲ့ပါသတဲ့။ အမနဲ႔ ခဲအို ကို ႏွိပ္စက္၊ စစ္ေဆးလို႔အားမရေတာ့၊ အမတို႔ေဆးရံုက က်န္းမားေရးမွဴးႀကီးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး နွိပ္စက္ပါေလေရာတဲ့။ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ထံုးစံအတိုင္း ၾကြက္မႏိုင္က်ီမီးနဲ႔ရိႈ႕ေပါ့။ သူ႔ခမ်ာ ဘာအျပစ္မွလည္းမရွိဘဲ၊ အေဖ့ခရီးစဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ခဲ့ရပါဘဲနဲ႔ တညလံုးမအိပ္ခိုင္းဘဲ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့ ပံုစံထိုင္ခိုင္း၊ ထပ္တလဲလဲ အရည္မရအဖတ္မရေတြေမးၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တာတဲ့။ တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆိုရေအာင္လည္း၊ အဲ့ဒီ က်န္းမာေရးမွဴးက အမ်ိဳးလည္းမေတာ္ပါဘူး။ အမတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တေယာက္ကို သက္သက္ဆြဲေစ့တဲ့ ဥပေဒမဲ့ မတရားတဲ့လုပ္ရပ္ပါ။  အမတေယာက္ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရမလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ရင္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရပါတယ္။ သူျပန္လြတ္လာခဲ့ေပမဲ့လည္း စိတ္ဒဏ္ရာေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ေပ်ာက္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုဘဲ ဘုမသိ၊ ဘမသိ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြ ျမန္ျပည္တဝန္း ဒုနဲ႔ေဒး လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ 

အမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ပါတီႏိုင္ငံေရး မကင္းမႈနဲ႔ ဇီးကုန္းကေန ေစတုတၱရာကို နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (စကားခ်ပ္ - ဇီးကုန္းကဒီေန႔ထိလည္း ဖြတ္စိမ္းေတြႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႔ပါဘဲ။) ကားလမ္းမေပါက္လို႔ ဆင္နဲ႔ ခရီးႏွင္ခဲ့ရတဲ့ ေစတုတၱရာၿမိဳ႔ကိုေပါ့။ မမဝင္းလည္း ေစတုတၱရာ ေရစက္ပါတယ္ေလ။

အမတို႔ကေတာ့ ေစလိုရာေစ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကို မညည္းမျငဴ သြားခဲ့တာပါဘဲ။ 

လိုရင္းေျပာရရင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD က အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ အေဖခ်စ္တဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးေတြက ALD နဲ႔ တစည ကို မဲပိုေပးခဲ့ၾကလို႔ အေဖအေရြးမခံခဲ့ရပါဘူး။ မဲရံႈးလို႔မ်ား ေထာက္လွမ္းေရးလက္က လြတ္မယ္မထင္ပါနဲ႔။ ပိုပိုဆိုးလာတာပါဘဲ။ အေဖ့ကို အိမ္ကေန ညအခ်ိန္မေတာ္လာေခၚၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေတြ အေမက မေရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဆင္သင့္လိုက္ႏိုင္ေအာင္၊ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အစား၊ အိပ္ယာလိပ္ျပင္ထားခဲ့ရတာပါဘဲလို႔ ေျပာျပဘူးပါတယ္။

အစပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔က အေဖ့ကိုကားနဲ႔လာေခၚတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စာနဲ႔ဆင့္ေခၚတယ္။ ဖုန္းဆက္တယ္၊ ကိုယ္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ ေထာက္လွမ္းေရးရံုးေတြကိုသြားရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၉၃-၉၄ ဝန္းက်င္မွာ တေန႔ အေဖက သမီးလမ္းႀကံဳရင္ အေဖ့ကို အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္ပို႔ေပးပါတဲ့။ အေဖရယ္ လမ္းမႀကံဳလည္း လိုက္ပို႔မွာေပါ့ဆိုၿပီး အေဖ့ကိုပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေဖ အင္းယားလိပ္မွာ ဘာသြားလုပ္မွာလဲဆိုေတာ့ ေစ့စပ္ပြဲတခုရွိတယ္တဲ့။ အေဖ့အက်ီၤကလည္း အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ့ အက်ီၤကိုဖိတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အေဖ့ကိုဖိတ္တာတဲ့။ အေဖ့ကိုအင္းယားလိပ္ ဆင္ဝင္ေအာက္အထိပို႔ခဲ့ၿပီး၊ ျပန္ႀကိဳေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့၊ မႀကိဳနဲ႔ အေဖက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ၾကာမယ္၊ ကားႀကံဳေတြေပါပါတယ္တဲ့။ လမ္းႀကံဳတာနဲ႔ ပါရမီကအမ်ိဳးအိမ္ခဏဝင္ၿပီး ကမၻာေအးဘုရားလမ္းအတိုင္းျပန္လာေတာ့ အေဖတေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ေစာင့္ေနတာေတြ႔႔လိုက္ရတာနဲ႔ ကားရပ္ၿပီး အေဖ ေစ့စပ္ပြဲကၿပီးသြားၿပီလား၊ ကားေပၚတက္ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးသမီး သြားေတာ့ အေဖတျခားသြားမွာတဲ့။ နည္းနည္းမသကၤာတာနဲ႔ အေဖရယ္ သြားမယ့္ေနရာကိုေျပာ လိုက္ပို႔မွာေပါ့ ဇြတ္ေျပာေတာ့ လမ္းတဘက္က နံပါတ္ ၂၂ ကမၻာေအးဘုရာလမ္းက အိမ္ကိုေမးေငါ့ျပတယ္။ (စကားခ်ပ္ - အဲ့ဒီအိမ္အခုထိရွိပါေသးတယ္။) အဲဒါ MI - စစ္တပ္ေထာက္လွမ္းေရးရံုးတဲ့၊ အစစ္ေဆးခံဖို႔ အဲဒီကိုလာခဲ့ဖို ဆင့္ေခၚထားလို႔တဲ့။ မလံုးတေယာက္ေဒါသလည္းထြက္၊ ဝမ္းလည္းနည္း၊ အေဖ့ကိုလည္းသနား၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး အေဖ့ကို အဲဒီမွာထားခဲ့ရတယ္။ ေပါက္ကြဲၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ပါဆြဲေစခံရမယ့္အျဖစ္ဘဲ။ 

သူတို႔ကအေဖတေယာက္တည္းကိုဘဲ ကြက္ေခၚတာမဟုတ္ဘဲ၊ တျခား NLD ပါတီဝင္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ႀကီးေတြကိုလည္း ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာပါဘဲ။ အေဖက သူမ်ားေတြေထာင္ေတာင္က်ေသးတာဘဲ။ ငါတို႔ကို ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာေလာက္ပါဘဲဆိုၿပီးေျဖပါတယ္။ ဘာေတြစစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္ဆိုတာ အေဖကထုတ္ မေျပာေပမဲ့ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့မွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ သူတို႔က တေနကုန္ေခၚထားၿပီး အစားေသာက္ေကၽြးလားဆိုေတာ့ အေဖက အစပိုင္းတံုးကေတာ့ လဘက္ရည္တိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရေတာင္မတိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ NLD ကေန မထြက္ ထြက္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိအားေတြေပး၊ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြ ေရးခိုင္း၊ လက္မွတ္ေတြအတင္းထိုးခိုင္းတာေတြ အလုပ္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ေတာ့ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိခဲ့ရပါတယ္။ သားသမီး ၇ ေယာက္မွာ ဝန္ထမ္းျပဳတ္ မလံုးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္တဲ့ သားအလတ္ကလြဲလို႔ က်န္သားသမီး ၅ ေယာက္က ဝန္ထမ္းေတြေလ။ ကာကြယ္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဌာနေတြမွာ ဝန္ထမ္းေတြေပါ့။ ဒီသားသမီးေတြအတြက္၊ အေဖ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့ရသလဲ။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ သိတဲ့အတိုင္း Posting ေပါ့။ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့အရပ္ေတြပို႔၊ ရာထူးတိုးမေပးတာေလာက္ကေတာ့ ပါးပါးေလး၊ ေမာင္တရြာမယ္တၿမိဳ႔ထား၊ ဆုမေပးဒဏ္ေပးေပါ့။

ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေဆးတဲ့နည္းေတြကို ၾကားဘူးထားေတာ့ အေဖ့အတြက္ စိတ္ပူခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ စစ္ေဆးခဲ့တာလဲဆိုတာကို အေဖကေျပာမျပခဲ့ေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့ အခါ ေထာက္ျပဳတ္ေတြကိုေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းျပန္စစ္ေဆးေရး၊ ညအိပ္ညေနထိန္းသိမ္းၿပီး တပတ္တန္သည္၂ ပတ္တန္သည္၊ ၾကာတဲ့အခါေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ဝဋ္ဆိုတာလည္း ေနာင္ဘဝမကူးပါဘူး၊ အေဖတို႔ကို နွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ဘဝမကူးေျပာင္းခင္မွာဘဲ၊ ေထာင္နန္းစံၾကရတာပါဘဲ။ မမဝင္းတို႔လို၊ အႀကီးအက်ယ္အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႔စာရင္၊ အိမ္အျပန္ေရဆန္လမ္းခရီးကိုေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာ အေဖနဲ႔အတူ မိသားစုေတြလည္း ခပ္ပါးပါးေလး ပါဝင္ခဲ့ရတာကို ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ မမဝင္းေရ။